Walking away

A friend called me recently, in need of a sparring partner. For many years she has participated, happily, within a group. Recently she even held a position of authority within the group. And, doing so, she became painfully aware of a snake pit of jealousy, competition, and tension. She was no longer sure why she really participated in the group, it no longer brought her the simple pleasure of the beginning years. She discovered that she wasn’t the only person who felt this way. So she tried to use her position to change the situation. It didn’t help, it only got worse.

What a dilemma! She actually thought that maybe she just wasn’t ‘good enough’ to change things. It was so difficult to accept how powerless she felt. During our conversation, we both became aware of the fact that what she really wanted to do was to turn her back on the whole thing. This organization no longer fit how she wanted to live and work.

Deciding to walk away is a very, very difficult decision. Even when you feel that the situation is sucking all your energy from you and not giving anything back. This is true for group memberships, relationships, your workplace, etc. There are so many inner voices holding you back: the voice that tells you to be loyal, the voice that says that you haven’t tried hard enough, the voice that says that you expect too much…

It reminds me of a favorite saying of my, now deceased, stepfather: “Don’t be a quitter.” He was convinced that once you choose a course of action, you must stick to it. Entire countries do this – beginning a war and not being able to pull back.

Walking away from a situation that is not, or no longer, good for you requires insight, courage, and trust. Have you done what you can to change it? Without losing your integrity? Then turn around and walk away. Yes, it will hurt. Yes, you are worth it.

What voices hold you to situations that are not or no longer good for you? How do you deal with them?

Images to accompany this blog

Weg lopen

Een vriendin belde mij, op zoek naar een klankbord. Ze maakt al heel veel jaren, met veel plezier, deel uit van een groep. Ze bekleedde zelfs nu een bestuursfunctie daarbinnen. En de laatste tijd werd ze steeds bewuster van het feit dat ze hierdoor werd blootgesteld aan slangenkuil van spanning, onderlinge concurrentie en kinnesinne. Eigenlijk wist ze niet meer waarom ze aan de groep meedeed. Het bracht haar zelden de eenvoudige plezier dat het in de beginjaren had gedaan. Ze ontdekte dat ze niet de enige was die hier last van had. Dus probeerde ze, vanuit de bestuursfunctie, de situatie te veranderen maar het was niet gelukt. De situatie werd alleen erger.

Wat een lastige dilemma! Eigenlijk vond ze dat ze ‘goed genoeg’ moest zijn om de situatie voor iedereen te veranderen. Het was moeilijk om te verkroppen dat ze machteloos hierin stond. Tijdens ons gesprek werd het voor mij en voor haar duidelijk dat wat ze eigenlijk wilde doen was zich terugtrekken. Deze organisatie paste niet meer bij hoe ze in het leven en haar werk wilde staan.

Wat is het moeilijk om het besluit te nemen om weg te gaan! Ook al voel je dat het je alleen energie kost en geen energie geeft. Dit geldt voor deelnemen aan groepen, voor relaties, voor werkkringen enz. Zoveel innerlijke stemmen die jouw tegenhouden om je overtuiging te volgen: de stem die zegt dat je loyaal moet zijn, de stem die zegt dat je nog niet hard genoeg heb geprobeerd, de stem die zegt dat je teveel ervan verwacht…

Ik moet denken aan een lijfspreuk van mijn stiefvader destijds: “Don’t be a quitter.” Ook hij geloofde dat als je eenmaal A zegt, je nooit, nooit meer B mag zeggen. Hele landen doen dit ook - beginnen aan een foute oorlog en niet durven terugtrekken.

Weg lopen uit iets dat niet (meer) goed voor je is vraagt inzicht, moed en vertrouwen. Heb je gedaan wat je kon om het te veranderen? Zonder jouw integriteit prijs te geven? Stap dan eruit weg. Ja, het zal pijn doen maar jij bent het waard.

Welke stemmen houden je vast bij situaties die niet (meer) goed voor jou zijn? Hoe ga je hiermee om?

Beelden bij deze blog

Distraction

I should have posted a blog a week and a half ago (yes, I did promise a weekly blog!). But there was so much distraction: my house was undergoing renovations, I went on a trip… things kept coming up. Finally I resigned myself to the fact that taking care of myself was temporarily more important than keeping my promise to myself and my readers. But I didn’t like it one bit.

We can get so easily distracted. Before you are aware of it, you aren’t doing what you’d planned to do but something else entirely. When I sit down for a mindfulness session, I suddenly find myself thinking up this blog text. I gently let the thought go – “Not now, later.” But in the 20 minutes that I sit there, I have to let the thought go at least 10 times.

However, this is exactly what mindfulness is about. If your goal is to empty your head, you can get pretty frustrated in no time! The goal is to observe yourself with a friendly attitude, to witness that you get distracted, and to gently bring yourself back to the exercise. And by practicing this loving attention, you become aware of the fact that you are not the person who lets himself get distracted, you are the person observing this, the witness.

So today I finally sat down to write the blog, without distractions.

How often do you get distracted in a day? Are you aware of it?

Images to accompany this blog