Ik stel het schrijven van deze blog al dagen uit. Mijn beste smoes is, “Ik weet niet waarover het moet gaan…” terwijl ik al vorige week had bedacht dat het over weerstand zou gaan. Ik vind steeds andere klussen die ‘belangrijker’ zijn. ’s Avonds ga ik naar bed en denk, “Morgen zal ik het doen.” En de innerlijke criticus zegt, “Zie je wel, je deed het weer niet!”
Vanavond kreeg ik het ineens door: dit is weerstand. Een perfect voorbeeld daarvan. Weerstand tegen wat? Tegen de dieperliggende angst dat het niet goed genoeg zal zijn… Ergens binnenin zit nog een kind dat de innerlijke criticus altijd gelooft. Door de weerstand hoef ik niet met deze angst te worden geconfronteerd. Als ik voor een publiek schrijf, word ik kwetsbaar. Stel voor dat iemand mijn woorden onzin vindt!
Twee vliegen in één klap: door de weerstand te erkennen kon ik meteen aan het werk en bovendien wist ik meteen hoe ik dit artikel moest beginnen.
Ken je de weerstand die je meteen voelt als je een bepaald persoon ontmoet? Misschien vind je de persoon arrogant of juist onderdanig. Daar ben je allergisch voor. In de kernkwadranten leer van Daniel Ofman, duidt dit op een kwaliteit die de ander persoon heeft, bijvoorbeeld zelfbewustzijn of juist dienstbaarheid. Een kwaliteit waar jij van zou kunnen leren: jouw uitdaging. De persoon waar jij zoveel weerstand voor voelt is een spiegel waarin jij iets over jezelf kan leren.
Dezelfde persoon kan je ook, misschien onbewust, aan iemand of iets doen denken dat jou vroeger heel erg heeft gekwetst. De herinnering kan diep begraven liggen. Soms weet je niet eens wat de weerstand oproept. Maar wees ervan bewust dat het iets is dat waarschijnlijk om heling vraagt.
Weerstand is een emotie dat ons beschermt. Vroeger, toen we klein waren, was de bescherming nodig. Als volwassenen kunnen wij de aanwezigheid van weerstand gebruiken om iets over onszelf te leren. Omgaan met weerstand vraagt altijd een respectvol benadering. Het is er nooit voor niets.
