Body language

One of the participants at a workshop I held arrived that day on crutches. She had sprained her ankle and it was still very sore. But she was sure she would be able to do the workshop. I was planning to do several exercises using movement so I asked her to listen carefully to her body.

What do we mean when we ask someone to listen to their body? And why do we sometimes ignore our body’s signals? In my work and private life,I have found that this is a wonderfully complex area of experience.

My instructions to her were perfectly clear: If she were to feel tired or her ankle would start hurting, she was to sit down and rest, and try to find another way to do the movement.

But, imagine that she has this little inner voice saying she should always make a good impression on people? Or a voice urging her to be an achiever? Chances are, she wouldn’t even allow herself to feel tired or her ankle hurting.

Sometimes this can cause physical problems. My enthusiasm about registering for all kinds of seminars and workshops led to a period that I wasn’t taking enough time to rest and incorporate what I had learned. So, even though I had done nothing physically tiring, when I got home, I started feeling lower back pains. Having ignored the subtle signs that I was overtaxed, my body decided to show me in a not so subtle way!

Our bodies can also show signs of repressed emotions like anger, fear or sorrow. Do you clench your jaws, biting back something? Are your shoulders stooped from carrying too many worries? Or maybe ducking away in fear? I discovered that an old stiffness in my right shoulder was actually left over from the old gesture of warding off blows. After the discovery, I could learn to relax the shoulder.

I often use a ‘bodyscan’ to discover what my body needs. This can be still (sitting or lying down) or in movement (even dance). Concentrate on different parts of your body. Pay extra attention to jaws and neck, shoulders, upper and lower back, and pelvis. Tension in these areas often goes unnoticed. Feel where there is tension, stiffness, or pain. What does your body/mind really need? Chances are that you need something you have been denying yourself recently.

What does your body need right now?

Images to accompany this blog

Lichaamstaal

Een deelnemer aan één van mijn workshops kwam de bewuste dag aan op krukken. Ze had haar enkel verzwikt en het was nog kwetsbaar. Maar ze dacht dat ze in principe aan alles mee zou kunnen doen. Ik was van plan om verschillende bewegingsoefeningen te gebruiken dus ik vroeg haar om goed te blijven luisteren naar haar lichaam.

Wat bedoelen we als we iemand vragen om naar hun lichaam te luisteren en wat maakt dat je dat soms niet doet? Sinds mijn jaartraining Werken met Lichaamstaal bij de ALchemist, ontdek ik steeds meer hierover in de praktijk. Het is een complexe en veelzijdige vraag.

Mijn aanwijzing was in principe heel duidelijk. Als ze zich even vermoeid zou voelen of last van haar enkel zou krijgen, moest ze gaan zitten, rust nemen en, een andere manier vinden om de beweging te maken.

Maar stel voor dat er een innerlijke stem in haar aanwezig is die vindt dat ze altijd een goede indruk op andere mensen moet maken? Of een stemmetje dat vindt dat ze altijd moet presteren? Kans is dat ze dan zichzelf niet zal toestaan om zelfs te voelen dat ze moe is of last van haar enkel heeft.

Soms kan een lichamelijk probleem juist op deze manier ontstaan. Mijn neiging om heel enthousiast aan allerlei cursussen en workshops deel te nemen zorgde ervoor dat ik in een bepaalde periode te weinig tijd nam om tot rust te komen en al het geleerde te laten bezinken. Ondanks het feit dat ik geen lichamelijk zware activiteit had gedaan, kreeg ik, toen ik thuiskwam, last van mijn onderrug. Ik had subtiele signalen genegeerd dat ik teveel deed. En nu liet mijn lichaam me op een minder subtiele manier merken dat ik mezelf te zwaar had belast.

Onze lichamen kunnen ook sporen van onderdrukte emoties laten zien, zoals boosheid, angst of verdriet. Als je je kaken veel op elkaar klemt, wat bijt je terug? Als jouw schouders erg gebogen hangen, waaronder ga je gebukt? Of ben je misschien angstig in elkaar gedoken? Ik ontdekte op een gegeven moment dat de hele oude stijfheid in mijn rechter schouder nog altijd de neiging liet zien een pak slaag af te willen wenden met mijn arm. Pas dan kon ik de schouder leren ontspannen.

Ik gebruik vaak een ‘bodyscan’ om plekken op te sporen in mijn lichaam die gespannen of pijnlijk zijn. Dit kan in stilte (zittend of liggend) of juist bewegend (zelfs dansend). Loop in gedachte elk onderdeel van je lichaam door, vooral kaak, nek, schouders boven en onderrug en bekken. Spanning in deze gebieden gaat vaak onopgemerkt. Voel bij alles of er spanning zit en hoe het wel of niet wil bewegen. Sta jezelf toe om te voelen wat de spanning, stroefheid of pijn wil zeggen. Wat hebben je lichaam en geest eigenlijk nodig? Kans is dat je iets nodig heb dat je jezelf al een poosje ontzegt.

Wat heeft jouw lichaam op dit moment nodig?

Beelden bij deze blog

My favorite people

Some people can push all my wrong buttons. They don’t even have to try, it just happens. I can recognize two patterns there: First, domineering men who want to walk all over me and don’t listen to reason. Second, women who act out all their drama and have the need to justify everything they do.

If you’ve been reading carefully, you already recognized the exaggerated tone in the last two sentences, betraying the signs of what psychologists call ‘transference’. That’s a fancy way of saying that someone subconsciously reminds me of someone from my early years who had a big impact on me. This triggers an automatic reaction in me as if it were this person.
This doesn’t necessarily have to be behavior. It can be as subtle as a certain perfume or physical appearance.

I've trained myself to recognize transference and it usually doesn’t occur. Or when it does occur, I see it quickly and can change my reaction. But still… some people can and do get to me...

I am, by the way, talking about negative transference here. Positive transference can also occur. Like the lady with pretty white curls who reminds you of your beloved grandmother. (Yes, I really had a client tell me that once! I’m happy he did, so I could help him say critical things to me as well.)

How do you recognize transference? Is there someone you prefer to avoid or with whom you often end up arguing? Without you really understanding why? Put an empty chair across from you and imagine him (or her) sitting in it. Think about all the things you dislike about that person. Then look away and look back. Ask yourself who is really sitting in that chair. Note the first name that comes to mind. Let this sit for a day and then go back and think about your relationship with that person and how you used to react to him. You may just start recognizing a pattern.

When it happens again, say to yourself, “He’s not so-and-so. He reminds me of him. But I can react differently now, I don’t need to react in the same way.” Thank this person silently for giving you the chance to learn more about yourself.

Do you recognize transference? How do you deal with it?

Images to accompany this blog

Mijn favoriete mensen

Er zijn mensen die mij meteen op de kast jagen. Zonder dat ze er iets voor hoeven te doen. Het gebeurt vanzelf. Ik kan daar twee patronen in herkennen: Ten eerste, dominante mannen die over mij heen willen walsen en niet voor rede vatbaar zijn. Ten tweede, vrouwen die de neiging hebben om hun drama uit te vergroten en die continu hun acties moeten rechtvaardigen.

Als je goed leest, kun je aan mijn overdreven toon bij de laatste twee zinnen al de tekens zien van ‘overdracht’. Dat is psychologisch jargon voor hoe sommige mensen je onbewust doen denken aan mensen uit jouw eerste levensjaren die een grote impact op je hebben gehad. De associatie triggert meteen een reactie alsof het dezelfde persoon uit je jeugd betreft.

Het hoeft niet eens om karaktereigenschappen te gaan. Een bepaalde geur of lichaamsbouw kan genoeg zijn om de reactie te laten ontstaan.

Ik heb mezelf getraind om de overdracht te herkennen waardoor ik er tegenwoordig niet heel vaak last van heb. En als het optreedt, herken ik het snel en kan meestal snel herstellen. En toch trap ik er af en toe goed in!

Ik heb het trouwens nu vooral over negatieve overdracht. Maar er is ook positieve overdracht, denk bijvoorbeeld aan de dame met mooie witte krullen die je doet denken aan de oma die je zo lief vond. (Jaja, dit zei een cliënt echt een keertje tegen mij. Ik ben blij dat hij het vertelde, toen kon ik hem helpen om ook onaardig tegen me te doen.)

Hoe herken je overdracht? Is er iemand die je liever ontloopt of waar je makkelijk woorden mee krijgt? Zonder dat je helemaal begrijpt waarom? Zet een stoel tegenover je en stel die persoon in de stoel voor. Denk aan alle voorvallen waar je je aan heb geërgerd. Kijk dan even weg en kijk weer terug. Vraag je jezelf af wie echt in de stoel zit. Noteer de eerste naam die bij je opkomt, censureer het niet meteen weg. Laat het even liggen en ga de volgende dag rustig nadenken over de relatie tussen jou en die persoon en over hoe je destijds op hem (of haar) reageerde. Kans is dat je het patroon al begint te herkennen.

En zit je er weer middenin? Zeg rustig tegen jezelf “Hij is niet die-en-die. Hij doet me er wel aan denken, maar ik sta nu anders in het leven en hoef niet op dezelfde manier te reageren.” Bedank die persoon in je hart dat je de kans heb gekregen om jezelf beter te begrijpen.

Herken jij soms overdracht? Hoe ga je er dan mee om?

Beelden bij deze blog

Impatient

Yes, I have to admit that I have my impatient moments. They especially plague me when I’ve hatched a brilliant idea and want to carry it out immediately. Every delay is a source of irritation: people who don’t answer immediately, the wrong weather, traffic jams, appointments that are difficult to make, etc. I start feeling like a horse fuming at the bit.

My mind knows that this is a useless emotion. It uses up valuable energy. It keeps me out of the present moment, I am totally focused on the future and my desire. Willing replaces being present. I simply feel out of sorts.

Yesterday I took part in an introductory workshop held by my colleague Nanette Kant on Life Coaching in Nature. I’m deeply impressed by her approach to time. We are all a part of nature and the laws of nature apply to ourselves. Everything has a natural time and season, a right moment. We can learn to trust this. If we follow our natural tempo, things will flow. If we try to force and control things, they won’t and we’ll get frustrated and blocked.

My own way to deal with feelings of impatience and frustration is similar to her approach. I sit down in a quiet place, close my eyes, breathe deep and let the breath go with a sigh. Then I recite the following words to myself, silently:
• I do not need to have everything immediately
• I may allow myself to wait
• I may trust that things happen when the time is ripe
• And, if not, something else will happen

Afterwards, I remain sitting, observing my breath, my body, sounds and sensations around me. Mindfully in the moment. My feelings of frustration ebb away and I start feeling at peace with that which is.

While writing this, I was suddenly reminded of Pete Seegar’s interpretation of a bible text in the beautiful song Turn, Turn, Turn:

To Everything there is a season
And a time for every purpose, under Heaven

A time to be born, a time to die
A time to plant, a time to reap
A time to kill, a time to heal
A time to laugh, a time to weep

A time to build up, a time to break down
A time to dance, a time to mourn
A time to cast away stones, a time to gather stones together
…

How do you deal with your impatient moments?

Images to accompany this blog

Ongeduldig

Ik moet bekennen, ik heb mijn ongeduldige momenten. Vooral als ik een idee krijg waar ik heel enthousiast over raak. Dan wil ik het ook meteen uitvoeren. Elke vertraging irriteert me: mensen die niet meteen antwoord geven, verkeerde weersomstandigheden, file, agenda’s die niet passen etc. Ik voel me dan net zo’n steigerend paard.

Mijn hoofd weet dat dit geen enkele zin heeft. En het kost me waardevolle energie. Het haalt me uit het hier-en-nu, ik ben alleen gefocust op de toekomst en wat ik eigenlijk wil. Het willen komt in de plaats van het aanwezig zijn. Kortom, ik voel me dan niet lekker.

Gisteren woonde ik een introductiedag bij over Natuurcoaching van collega coach Nanette Kant. Ik ben onder de indruk van haar benadering van de tijd. Wij maken deel uit van de natuur en alles dat wij doen heeft ook een natuurlijke tempo en cyclus, een juiste moment. We kunnen leren om daarop te vertrouwen. Als we de tempo van onze natuur volgen, stroomt alles. Als we dat niet doen, als we alles willen controleren, raken we gefrustreerd en geblokkeerd.

Mijn eigen manier om gevoelens van ongeduld en frustratie weg te laten vloeien lijkt ook hierop. Ik ga rustig zitten, sluit mijn ogen, adem diep in en zucht. Daarna herhaal ik de volgende woorden in mezelf:
• Ik hoef niet alles meteen te hebben
• Ik mag mezelf toestaan om te wachten
• Ik mag er op vertrouwen dat de dingen komen als de tijd er rijp voor is
• En, zo niet, komt er iets anders

Vervolgens blijf ik even zitten, mijn aandacht bij mijn ademhaling, lichaam, de geluiden en sensaties om me heen. Mindful in het moment. Het gevoel van frustratie stroomt weg en ik voel weer vrede met wat er is.

Al schrijvend moet ik nu denken aan Pete Seegar z’n vertaling van een bijbel tekst, in het prachtig lied Turn, Turn, Turn:

To Everything there is a season
And a time for every purpose, under Heaven

A time to be born, a time to die
A time to plant, a time to reap
A time to kill, a time to heal
A time to laugh, a time to weep

A time to build up, a time to break down
A time to dance, a time to mourn
A time to cast away stones, a time to gather stones together
…

Hoe ga jij om met jouw ongeduldige momenten?

Beelden bij deze blog

Pen dialogues

I keep a journal. I’ve done so ever since I started traveling. Instead of writing letters to my mother, I recorded everything in a journal and showed it to her afterwards. Later, I used a journal during difficult periods, to ‘get things off my chest’. And after a while, I started recording things I didn’t want to forget.

My first serious journaling started when I discovered The Artist’s Way by Julia Cameron. Daily ‘morning pages’ became part of my routine. Journaling became a way of unlocking creativity. At the moment, I’m following a Dutch course on journaling. I’m learning to use my journal more and more as a way of listening to my inner voice.

By doing this in combination with the Voice Dialogue method, I have developed the following little practice. It’s a great way to help yourself work out difficult dilemma’s.

Sit down with a pen and paper and take the time to write out a dialogue between two facets of yourself. Two voices: One is the confused or lost child in you, the one experiencing the problem or question. The other is the nurturing parent in you, the one who may not have all the answers but can listen with love and acceptance.

Write spontaneously, without thinking beforehand what you want to say. Let your heart speak, so that the dialogue evolves by itself. Keep switching between the two roles, feel your way into each of the voices. If you can write from a position of not-knowing, just letting the words come out, you will find surprising thoughts and insights emerging.

Give this time. At first, it will feel a bit awkward. Just keep on writing. If you start growing tired, let the two voices agree to continue another time. When you stop, read the dialogue aloud to yourself and feel how the words affect you. Repeat this practice until you find yourself looking at the problem or question from a different perspective.

Do you have a way of listening to your inner voice?

Images to accompany this blog

Ontdekken via je pen

Ik schrijf dagboeken. Dat is eigenlijk ontstaan toen ik vroeger op reis ging. In plaats van brieven aan mijn moeder te schrijven, hield ik alles in schriften bij en liet haar dat later lezen. Later begon ik dingen ‘van me af te schrijven’ in moeilijke periodes. En nog later begon ik gewoon dingen op te schrijven die ik niet wilde vergeten.

Mijn eerste verkenning met serieus dagboeken bijhouden was naar aanleiding van Julia Cameron en The Artists Way. De dagelijkse ‘morning pages’ schrijven begon een vaste routine te worden. Dagboek schrijven werd een manier om mijn creativiteit te laten stromen. Op dit moment volg ik de cursus Dagboek als Spiegel van Christine de Vries. Ik leer om mijn pen te gebruiken om te mijn innerlijke stem te horen.

Hieruit, in combinatie met de Voice Dialogue methode, is de volgende oefening ontstaan. Het is een mooie manier om jezelf te ondersteunen bij het oplossen van lastige dilemma’s.

Ga zitten en neem even de tijd om een dialoog uit te schrijven tussen twee facetten van jezelf. Twee stemmen, als het ware. De ene stem is het verward of zoekend kind in jou, diegene die een vraag of probleem heeft en niet weet hoe het op te lossen. De ander stem is die van de verzorgende, voedende ouder in je, diegene die misschien niet alle antwoorden heeft, maar goed kan luisteren met liefde en acceptatie.

Schrijf zonder al teveel na te denken, laat je hart via de pen spreken. Laat het gesprek vanzelf ontstaan tussen de twee stemmen. Blijf wel switchen tussen de twee rollen, voel aan hoe de stemmen zich voelen. Als je vanuit een blanco houding van niet-weten schrijft, gewoon opschrijvend wat in je opkomt, zal je merken dat verrassende inzichten en antwoorden uit je pen komen rollen.

Geef het de tijd. In het begin voelt het nog onwennig maar schrijf gewoon door. En als je merkt dat je moe begint te worden, laat de twee stemmen met elkaar afspreken om een volgende keer verder te gaan. Als je afsluit, lees de dialoog hardop aan jezelf voor. Voel wat de woorden met je doen. Herhaal de oefening totdat je merkt dat je anders naar de vraagstuk of probleem begint te kijken.

Heb jij manieren om bij jezelf te rade te gaan?

Beelden voor bij deze blog