Angst

Als ik mensen vertel over mijn dagen alleen in de Arizona wildernis afgelopen maart, vragen ze, “Maar was je niet bang?”

Ja. Gedurende de dagen voorafgaande aan mijn solo en de eerste nacht van mijn solo voelde ik angst. En de eerste nacht ging ik ervoor zitten, om mijn angst te observeren en mezelf af te vragen waar precies ik bang voor was.

Kennelijk was ik niet bang voor ratelslangen, schorpioenen of gila monsters. Dat waren de enige echt gevaarlijke wezens die ik tegen zou kunnen komen. We hadden geleerd daarmee om te gaan, hun lichaamstaal te lezen, voorzorgsmaatregelen te nemen. Ik was hierop voorbereid.

Het antwoord was simpel: ik was bang voor de dingen die ik fantaseerde. Misschien zou een stinkdier binnenvallen en mij helemaal besproeien. Misschien zou een gekke man de rivier oversteken en mij aanvallen.

Mijn fantasie was met mij op de loop gegaan en ik was bang voor zaken die hoogst onwaarschijnlijk waren. Toen ik me dat realiseerde, kalmeerde ik. Gedurende de rest van mijn solo tijd voelde ik geen angst meer.

Er is niets verkeerd aan angst. Het is een hele belangrijke emotie, het heeft mensenlevens tal van keren gered. Maar soms neemt het je leven in beslag. Angst dat je je bron van inkomsten of veiligheid zal verliezen. Angst dat je liefde zal verliezen of iemand die je dierbaar is. Angst dat je emoties je in een neerwaartse spiraal gaan sturen.

We laten de angst ons verkrampen, ons rigide maken. We verliezen de souplesse om met heel ons hart te leven.

Als wij uit de verkramping stappen en de angsten onderzoeken, blijkt dat we ze gefantaseerd hebben. Er is niets om bang van te zijn. Als wij onze angsten kunnen loslaten, ontdekken we liefde, vreugde en waarheid. We hervinden het vermogen te bewegen en te groeien.

Heb jij je angsten kunnen loslaten zo dat je beweging in je leven kunt vinden?