Walking away

A friend called me recently, in need of a sparring partner. For many years she has participated, happily, within a group. Recently she even held a position of authority within the group. And, doing so, she became painfully aware of a snake pit of jealousy, competition, and tension. She was no longer sure why she really participated in the group, it no longer brought her the simple pleasure of the beginning years. She discovered that she wasn’t the only person who felt this way. So she tried to use her position to change the situation. It didn’t help, it only got worse.

What a dilemma! She actually thought that maybe she just wasn’t ‘good enough’ to change things. It was so difficult to accept how powerless she felt. During our conversation, we both became aware of the fact that what she really wanted to do was to turn her back on the whole thing. This organization no longer fit how she wanted to live and work.

Deciding to walk away is a very, very difficult decision. Even when you feel that the situation is sucking all your energy from you and not giving anything back. This is true for group memberships, relationships, your workplace, etc. There are so many inner voices holding you back: the voice that tells you to be loyal, the voice that says that you haven’t tried hard enough, the voice that says that you expect too much…

It reminds me of a favorite saying of my, now deceased, stepfather: “Don’t be a quitter.” He was convinced that once you choose a course of action, you must stick to it. Entire countries do this – beginning a war and not being able to pull back.

Walking away from a situation that is not, or no longer, good for you requires insight, courage, and trust. Have you done what you can to change it? Without losing your integrity? Then turn around and walk away. Yes, it will hurt. Yes, you are worth it.

What voices hold you to situations that are not or no longer good for you? How do you deal with them?

Images to accompany this blog

Weg lopen

Een vriendin belde mij, op zoek naar een klankbord. Ze maakt al heel veel jaren, met veel plezier, deel uit van een groep. Ze bekleedde zelfs nu een bestuursfunctie daarbinnen. En de laatste tijd werd ze steeds bewuster van het feit dat ze hierdoor werd blootgesteld aan slangenkuil van spanning, onderlinge concurrentie en kinnesinne. Eigenlijk wist ze niet meer waarom ze aan de groep meedeed. Het bracht haar zelden de eenvoudige plezier dat het in de beginjaren had gedaan. Ze ontdekte dat ze niet de enige was die hier last van had. Dus probeerde ze, vanuit de bestuursfunctie, de situatie te veranderen maar het was niet gelukt. De situatie werd alleen erger.

Wat een lastige dilemma! Eigenlijk vond ze dat ze ‘goed genoeg’ moest zijn om de situatie voor iedereen te veranderen. Het was moeilijk om te verkroppen dat ze machteloos hierin stond. Tijdens ons gesprek werd het voor mij en voor haar duidelijk dat wat ze eigenlijk wilde doen was zich terugtrekken. Deze organisatie paste niet meer bij hoe ze in het leven en haar werk wilde staan.

Wat is het moeilijk om het besluit te nemen om weg te gaan! Ook al voel je dat het je alleen energie kost en geen energie geeft. Dit geldt voor deelnemen aan groepen, voor relaties, voor werkkringen enz. Zoveel innerlijke stemmen die jouw tegenhouden om je overtuiging te volgen: de stem die zegt dat je loyaal moet zijn, de stem die zegt dat je nog niet hard genoeg heb geprobeerd, de stem die zegt dat je teveel ervan verwacht…

Ik moet denken aan een lijfspreuk van mijn stiefvader destijds: “Don’t be a quitter.” Ook hij geloofde dat als je eenmaal A zegt, je nooit, nooit meer B mag zeggen. Hele landen doen dit ook - beginnen aan een foute oorlog en niet durven terugtrekken.

Weg lopen uit iets dat niet (meer) goed voor je is vraagt inzicht, moed en vertrouwen. Heb je gedaan wat je kon om het te veranderen? Zonder jouw integriteit prijs te geven? Stap dan eruit weg. Ja, het zal pijn doen maar jij bent het waard.

Welke stemmen houden je vast bij situaties die niet (meer) goed voor jou zijn? Hoe ga je hiermee om?

Beelden bij deze blog

Distraction

I should have posted a blog a week and a half ago (yes, I did promise a weekly blog!). But there was so much distraction: my house was undergoing renovations, I went on a trip… things kept coming up. Finally I resigned myself to the fact that taking care of myself was temporarily more important than keeping my promise to myself and my readers. But I didn’t like it one bit.

We can get so easily distracted. Before you are aware of it, you aren’t doing what you’d planned to do but something else entirely. When I sit down for a mindfulness session, I suddenly find myself thinking up this blog text. I gently let the thought go – “Not now, later.” But in the 20 minutes that I sit there, I have to let the thought go at least 10 times.

However, this is exactly what mindfulness is about. If your goal is to empty your head, you can get pretty frustrated in no time! The goal is to observe yourself with a friendly attitude, to witness that you get distracted, and to gently bring yourself back to the exercise. And by practicing this loving attention, you become aware of the fact that you are not the person who lets himself get distracted, you are the person observing this, the witness.

So today I finally sat down to write the blog, without distractions.

How often do you get distracted in a day? Are you aware of it?

Images to accompany this blog

Afgeleid

Ik had al anderhalve week geleden een blog moeten posten (ja, ik beloofde echt een wekelijkse blog!). Er was echter teveel afleiding: bij mij thuis wordt verbouwd, ik ging een week op reis… telkens kwam er weer iets tussen. Uiteindelijk legde ik me erbij neer dat voor mezelf zorgen tijdelijk belangrijker was dan mijn verplichting nakomen aan mezelf en mijn lezers . Maar echt leuk vond ik het niet.

We raken zo, zonder erbij na te denken, afgeleid. Voordat je het weet, ben je niet datgene aan het doen dat je van plan was, maar heel iets anders. Als ik voor een mindfulness oefening ga zitten, ben ik binnen de kortste tijd een tekst voor deze blog aan het bedenken. Ik laat de gedachte vriendelijk los – “Niet nu, straks.” En toch speel ik het klaar om, in de 20 minuten dat ik zit, zeker 10 keer de gedachte opnieuw los te moeten laten.

Maar eigenlijk gaat het daar juist om. Het doel is niet om je hoofd leeg te maken. Als je dat nastreeft, kun je erg gefrustreerd raken! Het doel is om jezelf vriendelijk te observeren, te zien dat je afgeleid wordt en jezelf liefdevol terug te brengen naar de oefening. En door jezelf deze liefdevolle aandacht te geven, word je steeds bewuster van het feit dat jij niet diegene bent die zich door allerlei gedachten laat afleiden, maar juist diegene bent die daar met aandacht naar kijkt.

En vandaag ging ik er toch voor zitten om de blog niet langer uit te stellen, me niet langer laten afleiden, maar hem nu te schrijven.

Hoe vaak word jij afgeleid op een dag? Ben je ervan bewust?

Beelden voor bij deze blog

Conflicting emotions

A friend sent me an email saying that she felt a longing to spend more time alone in nature. And, at the same time, she felt resistance to it.

I’m in the same boat this morning. I keep settling down at the computer to write this blog. And then I get distracted again. Part of me wants to concentrate on writing. Part of me wants to go outside and enjoy the good weather we’re having. The tension between these two feels disturbing. However, this tension is important. It makes me aware of the fact that different parts of me are at work.

This is the core of the Voice Dialogue approach. We are made up of different selves (subpersonalities) Some are dominant (primary) and some are tucked away where we are hardly aware of them. Usually it’s a dominant Self who takes decisions for us. The Pusher, for instance, who wants us to always achieve, or The Pleaser, who wants to be nice to people, or The Helper, always looking out for others.

But for each of these selves, there are opposite selves. Opposite to The Pusher, who thinks I really should get down to work and finish this, stands The Carefree Child, who wants to go play outside. I tend to suppress this self because there are so many things I want to do. But, if I allow this voice to be heard, he makes sure I don’t work too hard.

The clue is to stay aware of the fact that you are not this primary self nor the suppressed self. You are in the middle, holding both selves. If you can hold the tension, in this awareness, what you really need will emerge. And so, by playing with my different selves, I finally managed to finish my blog. Now I can go play outside!

What primary selves have you discovered? And can you perceive their opposite, suppressed, selves?

Images to accompany this blog

Tegenstrijdige gevoelens

Ik kreeg een email van een vriendin waarin ze vertelde dat ze ernaar verlangt om meer tijd alleen in de natuur door te brengen. En tegelijkertijd voelt ze hier weerstand tegen.

Met mij is vanochtend hetzelfde aan de hand. Ik ga steeds voor de computer zitten om deze blog te schrijven. Maar vervolgens word ik afgeleid. Een deel van me wil geconcentreerd schrijven. Een deel van me wil juist naar buiten, genieten van het mooi weer. De spanning hiertussen voelt niet prettig. En toch is de spanning belangrijk, het maakt me ervan bewust dat er twee kanten van mezelf aan het werk zijn.

Hier gaat de benadering Voice Dialogue over. Deze gaat ervan uit dat wij uit verschillende ‘ikken’ (subpersonen) bestaan. Sommige zijn dominant en anderen zijn juist heel diep weggestopt. Meestal nemen onze dominante subpersonen beslissingen. De Drammer, die vindt dat ik heel goed mijn best moet doen, De Pleaser, die mensen het naar hun zin wil maken, of De Helper, die altijd voor anderen klaarstaat.

Maar voor ieder van deze ‘ikken’, bestaat een tegenovergestelde ‘ik’. Tegenover De Drammer die vindt dat ik nu mijn blog moet afmaken, staat ook een Vrolijke Flierefluiter, die vindt dat ik lekker mag gaan buitenspelen. Deze subpersoon wordt vaak onderdrukt bij mij omdat ik altijd heel veel wil doen. Maar, als ik mezelf toesta om deze onderdrukte ‘ik’ aan het woord te laten, voorkomt hij dat ik niet ga doordraven.

De kunst is om bewust te blijven van het feit dat je niet die ene dominante ‘ik’ bent en ook niet de andere onderdrukte ‘ik’, maar tussenin staat. Door bewust te blijven van de spanning tussen ze allebei, komt naar boven wat je echt wilt gaan doen. En zo komt, door te spelen met mijn tegenstrijdige ‘ikken’, mijn blog toch vandaag af. En nu naar buiten!

Welke dominante ‘ikken’ kun je bij jezelf herkennen? En zie je hun tegenovergestelde ‘ikken’?

Beelden voor bij deze blog