Unconditional

An acquaintance joked the other day that she tries very hard to be unconditional. But she does expect something in return! A prickly joke, this, and a great illustration of how easy it is to talk about being unconditional and how difficult it is to put it into practice.

If I offer a friend a ride somewhere and I don’t expect anything in return, my offer is unconditional. Of course this means I won’t mind if I don’t even get a thank-you back. Right? Expecting someone to say thank you seems to go without saying. But this is about the expecting. Thanking someone is a gracious (and polite) gesture. Expecting a thank-you is everything but unconditional.

Things get more complicated when we start talking about unconditional love. Loving someone without the love being returned? Without expectations? Writing about it is much easier than experiencing it. It so often leads to pain and sorrow!

Love is so simple. It is living from a sense of abundance, it’s there in unlimited amounts. Like sunshine, like the myth of the purse that was always full of gold. And still we are afraid to love in this manner.

Why is this so difficult? Why do we grow unhappy when we give our love to someone but receive nothing in return? This partly has to do with fear, often old fears that are awakened in us. Especially if we experienced betrayal or loss as a child. Love makes us vulnerable.

But surrendering to love enables us to learn a tremendous amount about ourselves. Our own beauty – and our own darkness – is reflected back to us by the beauty and darkness we see in the other. We learn to face our greatest fears and touch our greatest joys. We learn to trust and we learn that the most important thing is to be able to trust in ourselves. This is why it’s always worthwhile to take on the adventure of love. Even when it does not end as we had hoped.

But allowing yourself to be dependent on love is a different matter entirely. No one else is responsible for your happiness than you yourself. It is so tempting and oh so treacherous to make your happiness depend on what someone means to you, what you mean to someone else, how someone takes care of you, how you take care of someone else.

Learn, first and foremost, to love yourself. Then it is much easier to love someone else unconditionally, from a sense of abundance.

There is, however, always a boundary. I wrote about this earlier in my blog Walking away. If a bond is no longer good for you, if it costs you more than you can or wish to pay, then it is high time you started taking care of yourself. That too is part of loving yourself.

Unconditional love means loving someone and taking responsibility for your own happiness at the same time.

Is this something you recognize?


p.s. I'm taking a short (2-3 weeks) break after this and will return full of inspiration!

Onvoorwaardelijk

Een kennis grapte onlangs dat ze hard probeert onvoorwaardelijk te zijn… maar dan verwacht ze wél wat van de ander terug! Het was een wrange grap en een mooi illustratie van hoe eenvoudig het lijkt om onvoorwaardelijk te zijn maar hoe waanzinnig moeilijk het in werkelijkheid is.

Als ik een vriend een lift aanbied en ik hoef er niets voor te hebben, heb ik het onvoorwaardelijk aangeboden. Dat houdt in dat ik het ook helemaal niet erg vind dat ik niet eens een ‘dankjewel’ te horen krijg. Toch? Dat we verwachten een blijk van dankbaarheid te ontvangen lijkt vanzelfsprekend. Maar het venijn zit in het woord verwachten. Een bedankje is een mooi (en beleefd) gebaar. Een bedankje verwachten is alles behalve onvoorwaardelijk.

Het wordt helemaal ingewikkeld als wij het hebben over onvoorwaardelijk liefhebben. Iemand liefhebben zonder liefde terug te krijgen? Zonder verwachtingen? Erover schrijven is zeker makkelijker dan de daadwerkelijke beleving. Het gaat zo vaak gepaard met pijn en teleurstelling!

Liefde is zo simpel. Het is leven vanuit overvloed, het kan niet op raken. Net als zonneschijn of de mythe van de portemonnee met ongelimiteerde goudstukken. En toch zijn we bang om op deze manier lief te hebben.

Waarom is dit zo moeilijk? Waarom worden we ongelukkig als we onze liefde aan iemand geven en er niets voor terugkrijgen? Voor een deel heeft dit te maken met oude angsten die in ons wakker worden. Zeker als we in onze jonge jaren te maken hebben gehad met verlies of verraad. Liefde maakt ons kwetsbaar.

Maar juist de overgave aan de liefde stelt ons in staat om zoveel over onszelf te leren. Het mooiste in onszelf - en het lelijkste in onszelf - zien we in de ander gereflecteerd. We leren onze grootste angsten en onze grootste vreugden kennen. We leren vertrouwen en we leren dat we vooral op onszelf moeten kunnen vertrouwen. Daarom is het altijd de moeite waard om het avontuur van de liefde aan te gaan. Ook als het niet goed afloopt.

Maar dat is wat anders dan je afhankelijk stellen van de liefde van anderen. Niemand anders is verantwoordelijk voor jouw geluk dan jijzelf. Het is zo verleidelijk en oh zo verraderlijk om je geluk afhankelijk te stellen van wat een ander voor jou betekent, wat jij voor de ander betekent, hoe een ander voor jou zorgt, hoe jij voor een ander zorgt enzovoort.

Leer eerst om vooral jezelf lief te hebben. Dan is het veel makkelijker om anderen onvoorwaardelijk lief te hebben, vanuit overvloed.

Er is, overigens, altijd een grens. Ik heb hier eerder over geschreven in mijn blog Weg lopen. Als een verbintenis niet (meer) goed voor je is, als het je meer kost dan dat je kan en wil dragen, dan is het de hoogste tijd om voor jezelf te gaan zorgen. Ook dat hoort bij jezelf liefhebben.

Onvoorwaardelijk liefhebben betekend van iemand houden en toch verantwoordelijk blijven voor je eigen geluk.

Herken je dit?

p.s. Ik neem een korte pauze van 2-3 weken en kom daarna vol inspiratie terug!

Thuis

Onlangs kwam ik weer thuis na een weekje weg. Ik was niet lang weg en het was een erg inspirerende week geweest. Ondanks dat ik veel en graag reis, voelde ik me intens gelukkig en verwelkomd toen ik naar binnen stapte. Ik ben gaan mijmeren over wat het betekent om thuis te zijn.

Thuis zijn is geaard voelen op deze grond van de plek. In mijn geval, de plek die ik gekozen heb als mijn thuis. Dit grond, deze bomen, de vogels en dieren in deze omgeving zijn misschien niet zo spannend als ergens anders maar ze brengen me vreugde.

Thuis zijn is gekoesterd voelen binnen deze muren, vrij kunnen ademen met de sfeer van de plek die ik voor mezelf heb gecreëerd. De warmte en zachtheid van mijn kat en van de schapenvellen die over mijn stoelen heen hangen. De koestering van mijn eigen bed.

Thuis zijn is weten dat mijn rusteloze ziel kan rusten op deze plek. Ik kan mezelf neerzetten, tussen al deze ontdekkingsreizen, en gewoon zijn. Alle gedachten, indrukken en ontdekkingen integreren.

Thuis zijn betekent mijn geest en lichaam stil laten vallen. Luisteren naar kleine, zachte stemmetjes – de stemmen in de wind en de bomen. Luisteren naar hoe de stem in mijn hart zegt, Dit is jouw plek. Zie: de vogels verwelkomen je, het gras verwelkomt je, de bomen verwelkomen je. Je mag nu rusten. Welkom terug bij jezelf. Welkom thuis.

(De afbeeldingen uploader werkt even niet, afbeelding komt later!)

Home

I recently returned home after a week abroad. It hadn’t been a long trip and was very inspiring. Even though I travel a lot and love to travel, I was still very, very happy to walk into my house and feel welcomed by my surroundings. It triggered some musing about the nature of being at home.

Being home is feeling grounded in the soil of the place. In my case, the soil of the place that I have adopted as home. This soil, these trees, this wildlife may not be as exciting as somewhere else but it brings me joy.

Being home means feeling comforted within these walls, breathing easily with the atmosphere of the place I have created for myself. The softness and warmth of my cat and of the sheepskins on my chairs. The comfort of sleeping in my own bed.

Being home is knowing that my restless soul can rest in this place, that I can sit down between all these journeys of discovery and just be. Assimilate all the thoughts and impressions, integrate all the journeys.

Being home means quieting my mind and body and listening to quiet little voices. Listening to the voices in the wind and the trees, listening to the voice in my heart, the voice that says, This is your place. See, the birds welcome you, the grass welcomes you, the trees welcome you. You may rest now. Welcome back to yourself. Welcome home.

(The picture uploader isn't working right now, will add a picture later!)

The process of change

Instead of an article, this week I would like to share a drawing I recently made. I spent the past week in retreat, focussing (among other things) on what direction my counseling practice is taking now.

The process begins and ends (and begins again at some point in your life) in the North-East quadrant of the wheel, proceding in the direction that the Earth turns (E-S-W-N) At the Center are the words Love and Discernment, which I consider core teachings.

How do you experience this? I would be grateful for your feedback!

Veranderingsprocessen

In plaats van een volledig artikel, zou ik deze week een tekening met jullie willen delen. Het afgelopen week heb ik me teruggetrokken om. onder andere, te focussen op hoe ik met mijn praktijk verder wil. Dat resulteerde in een schematische tekening van hoe een veranderingsproces bij iemand volgens mij zou moeten verlopen.

Het proces begint en eindigt (en zal, op een bepaald moment in je leven, opnieuw beginnen) in het Noord-Oost kwadrant en loopt in de richting van de aarde (O-Z-W-N) verder. In het Centrum staan de woorden Liefde en Onderscheid (tussen waarheid en illusie). Dit zijn, volgens mij, kernthema's.

Hoe ervaar jij dit? Feedback is welkom!

Silence

One of the challenges, during my counselor training, was to allow moments of silence during a session with a client. It felt uncomfortable to hold back - not to immediately jump into the gap. Once I had learned to let go of this feeling of unease and not to fill the silence with a new question or suggestion, it became a very powerful way to bring the conversation down to a deeper level.

I now often fall silent with my clients. This gives them the chance to go inside and to feel what needs to be said. If I sense that the client is uncomfortable with this, I reassure him briefly. “Take your time.”

I allow myself this same silence more and more often with friends. We so often fill the space between us with chitchat, talking for the sake of talking. And if we run out of things to say, we turn on the radio or television. Dreading a moment of silence, it might make us feel uncomfortable. Actually, silence between friends can feel very comfortable. Communicating by eye contact or a simple gesture, feeling good about each other’s company.

I’m often alone. Usually I don’t have the radio or television going, sometimes I listen to music. In this silence another type of chitchat emerges, my inner chattering. I can hold entire conversations in my head. Sometimes I even write an entire blog in my head before a single letter is written on paper. But I do practice inner silence, even though I do find it more difficult than silence between two people.

Practicing inner silence can be done through meditation or mindfulness. Some people prefer movement – dance, drumming, or singing – to sitting still. Writing works for me. I almost always begin my day by writing until my head is empty and ready to start the day.

What are your methods to silence the inner chatter? Are you comfortable with silence between people?

Images to accompany this blog

Zwijgen

Een van de uitdagingen, tijdens mijn training als counselor, was om te leren stiltes in een gesprek te laten vallen. Het was onwennig – ik moest de neiging onderdrukken om meteen in de bres te springen. Toen ik geleerd had om het ongemakkelijk gevoel los te laten en niet te proberen de stilte op te vullen met een nieuwe vraag of suggestie, bleek het een hele krachtige manier te zijn om een gesprek op een dieper niveau te brengen.

Ik val nu ook regelmatig stil tijdens mijn gesprekken met cliënten. Daarmee geef ik ze de gelegenheid om naar binnen te keren en te voelen wat er gezegd moet worden. Als ik merk dat de cliënt hier moeite mee heeft, stel ik ze gerust met een korte aanmoediging, “Neem even rustig de tijd”.

In mijn gesprekken met vrienden gun ik mezelf ook steeds vaker deze stilte. Zo vaak vullen wij de ruimte tussen ons in met loze geklets, praten om het praten. En als er niets meer te praten valt, gaat de radio of televisie aan. Als het maar niet stil wordt… want stilte is ongemakkelijk. Eigenlijk kan zwijgen juist heel comfortabel voelen tussen vrienden. Communiceren met zo nu en dan oogcontact of een gebaar, je goed voelen in de ander z’n gezelschap.

Ik ben ook vaak alleen. Meestal staat er dan geen tv of radio aan; soms luister ik naar muziek. En in deze stilte ontstaat een ander soort geklets: het innerlijk geklets in mijn hoofd. Ik kan complete verhalen tegen mezelf houden. Soms schrijf ik een complete blog in mijn hoofd voordat er een letter op papier komt. Maar ik beoefenen het innerlijk zwijgen, ook al vind ik dit nog moeilijker dan het zwijgen tussen twee mensen.

Het oefenen in innerlijk zwijgen kan door middel van mediteren of mindfulness. Voor sommige mensen werkt bewegen – dansen, drummen of zingen - veel beter dan stilzitten. Voor mij werkt schrijven heel goed. Ik start mijn dag bijna altijd met schrijven, alle muizenissen uit mijn hoofd wegschrijven voordat ik verder aan de dag begin.

Wat zijn jouw manieren om het innerlijk geklets stil te laten vallen? Kun jij stiltes laten vallen in gesprekken met anderen?

Beelden voor bij deze blog