Connected

It may surprise some of you to hear me say this, but most people who present themselves as highly spiritual individuals push all my (wrong) buttons. When someone says to me, “Oh let me show you this great shielding method I learned from a Siberian shaman.” I quickly start looking for a way to escape the conversation.

Not all of them, there are people whom I sense are truly connected to something greater than themselves. But they don’t seem to be the ones who shout out their connection to Spirit for everyone to hear. And I, myself, would love to feel this connection, be totally convinced that I am not a single, lonely soul walking this earth. I would love to know with absolute certainty that I am part of something greater than myself. Personally, I feel that I cannot claim this connection until all my senses and my inner intelligence supports that claim.

The funny thing is, I often do feel connected to something bigger. I feel it when I dance or meditate. I can be totally in the moment, letting go of all suffering and anticipation, and be joyfully aware of all that is around me. In my garden, I greet each of my trees daily, sensing how their different energies merge with mine. I often do visualizations or trance journeys, both for myself and with my clients. But my intelligence says that this is not the real McCoy. It is instrumental and the bigger sense of connectedness doesn’t need these instruments.

This may simply have to do with the utter vastness of the concept. I can lay down on the ground and feel the grass tickling my face, be entranced by the insects around me and the smell of the earth. I can also get my head around the concept of Mother Earth. But it is a distant, impartial Mother, not someone I can imagine holding me. The same is true with the concept of Spirit. When I look up at the stars, I feel a sense of awe and magic. But it remains a distant and impersonal space. Something to feel awed by but not something I can connect to in a personal way. And the longing to feel this connection, deeper than any connection to an individual in, for instance, a love relationship, is always there.

A key to this dilemma seems to lie in the regular practice of those instruments we’ve been given. During the periods that I practice daily (for instance dancing or meditating), my general awareness of feeling connected does grow and feel more natural. The body, not the mind, is the road that leads to this awareness.

As I walk my path, and help others walk theirs, I am being given guidance and a sense of joy along the way. But there are things I still need to learn. So in this blog, I’m presenting an enquiry instead of answers. I’m very curious to know if you, my reader, have an understanding of this concept of connected. Do you feel connected to something bigger than yourself, above and beyond the instrumental things that we have been taught? And, if so, what is your sense of this?

Images to accompany this blog

Verbinding

Jullie verwachten misschien deze uitspraak niet van mij, maar ik reageer allergisch op de meeste mensen die zichzelf afficheren als spiritueel. Als iemand tegen mij zegt “Ik heb een methode van een Siberische sjamaan geleerd om jezelf te beschermen. Zal ik het je laten zien?” weet ik niet hoe snel ik weg kan komen.

Niet iedereen, er zijn mensen waarvan ik voel dat ze authentiek en diep verbonden zijn met iets groters dan zichzelf. Maar dat zijn meestal niet de mensen die hun speciale relatie met Spirit van de daken schreeuwen. Ikzelf zou graag deze verbinding willen voelen. Ik zou graag absoluut willen weten dat ik niet een afgescheiden, eenzame ziel bent die mijn weg vindt in dit leven. Maar mijn overtuiging is dat ik dit niet kan beweren zolang niet al mijn zintuigen en innerlijke intelligentie het ondersteunen.

Het grappige is, dat ik me wél vaak verbonden voel met iets groters. Ik voel het als ik dans of mediteer. Ik kan volledig aanwezig zijn in het moment, alle leed en anticipatie loslaten, en vreugde voelen in het waarnemen van alles om me heen. In mijn tuin, groet ik dagelijks al mijn bomen en voel hoe hun afzonderlijke energieën zich met de mijne vermengen. Ik doe visualisaties en trance reizen, zowel voor mezelf als met mijn cliënten. Maar mijn geest zegt dat dit instrumenteel is. Er is iets groters, iets vanzelfsprekend.

Misschien is het concept gewoon té groot om het te bevatten. Ik kan plat liggen op de grond en voelen hoe de grassprietjes mijn gezicht kietelen. Ik kan dan verwonderd de insecten waarnemen en de aarde ruiken. Het concept van Moeder Aarde is ook iets dat ik kan bevatten. Maar het is een afstandelijke, onpersoonlijke Moeder, niet iemand die mij vasthoudt. Hetzelfde geldt voor het concept van Spirit. Als ik naar de sterrenhemel kijk, word ik vervuld met ontzag en een besef van mysterie. Maar het is een onpersoonlijke ruimte, niet iets waar ik me mee kan verbinden. En het verlangen om me ermee te verbinden, een verbinding dat veel dieper gaat dan, bijvoorbeeld, een liefdesrelatie, is altijd aanwezig.

Een deel van het antwoord lijkt te liggen in het regelmatig beoefenen van die instrumenten die we voorhanden hebben. In periodes dat ik regelmatig oefen (bijvoorbeeld dansen of mediteren), wordt mijn bewustzijn van deze verbinding steeds meer vanzelfsprekend. De weg loopt via het lichaam en niet via de geest.

Ik ben me bewust van begeleiding en vreugde, zowel op mijn levenspad als bij het helpen van anderen om hun levenspad te bewandelen. Maar ik heb nog veel te leren. In deze blog onderzoek ik daarom in plaats van antwoorden geven. Ik ben benieuwd of jij, mijn lezer, iets van dit concept van verbonden zijn begrijpt. Voel jij je verbonden met iets dat groter is dan jijzelf, iets dat voorbij gaat aan dat instrumentele die wij leren? En, zo ja, hoe beleef je dit?

Beelden voor bij deze blog

Clarity

I apologize for missing last week’s blog. I was in Berlin for part of the training that I am doing with Daan van Kampenhout to become a Systemic Ritual® facilitator. We worked with some very important themes and one of those had to do with projections and illusions in important relationships. This was a very moving and insightful theme to work with and I would like to share some of these insights with you.

We often think we know our lovers, our parents or siblings, or our best friends very well. We think that we are truthful to ourselves about the nature of the relationship between us. In truth, a lot of what we see is our own projections, that which we wish to see. Only when we can accept this, will we be able to see the other as he really is.

The approach that I learned from Daan van Kampenhout uses the Wheel of the Four Directions (also known as the Wheel of Life or the Medicine Wheel). I will not be going into the general meaning of the four directions in depth. If you are unfamiliar with this shamanic approach and would like to learn more, I can recommend Daan’s book, The Four Directions. Each direction has its own specific meaning and message, based on the cycles of nature.

In the Wheel of Relationships, the West stands for every aspect of the other person that you reject and would like to change. The opposite side, the East, stands for all the positive things that you invest in the relationship. These, however, can also be motivated by the wish to change things about the other. For example: my partner hates to cook. I give him an easy to follow and inspiring cookbook!

The North is the place where we hold all our illusions about the relationship. Often these illusions are born out of old projections from our past. For instance, imagine that my parents always lied to me as a child. I will probably have a hard time believing that my lover is telling me the truth. Or maybe I carry a huge and old longing to be supported and cared for. It will be difficult for me to see that my best friend is not at all supportive, she is actually looking for my support!

The South is the place of the naked truth, the reality about the relationship and the other person. It is easier to hold on to our illusions about a relationship. In the South, we can see someone for who they really are. We can see the relationship with clarity. And, when you take off all the veils of illusion, that have been wrapped around the relationship, you might find that the relationship is not good for you and should be ended. But you might also find the truth of the love in the relationship and find a way to continue together.

‘Walking’ the four directions, focusing on the different aspects of the relationship, is a good way to look at, and sometimes renew, important relationships in your life. Place pieces of paper on the ground to represent the four directions. (If you have a Wheel of Life, you can use that.) Place a photograph or other representation of the person in the center. Stand in each direction, looking at the representation of the person. Feel your feet on the ground and focus on all bodily sensations and emotions that arise.

Ask yourself the question that belongs to that direction: What aspects of this person do I reject? How do I try to influence him? What am I projecting into the relationship that really belongs to me? What is the reality of our relationship? Let the answers arise spontaneously, don’t try to think them up. Accept the answers and move to the next direction. The order of walking isn’t important in this exercise, but I do recommend that you start with the direction that brings up the least resistance.

Are you able to see your important relationships with sufficient clarity?

Helder kijken

Mijn excuses dat je vorige week mijn blog moest missen. Ik zat in Berlijn voor een deel van de opleiding Systemic Ritual®, die ik bij Daan van Kampenhout volg. We hebben een aantal belangrijke thema’s behandeld. Eén van deze betreft projecties en illusies in belangrijke relaties. Het was een mooi en herkenbaar leermoment en ik wil graag deze inzichten met je delen.

We denken vaak dat wij onze geliefden, onze familieleden of onze beste vrienden goed kennen en de waarheid omtrent onze relatie met deze persoon kunnen zien. In werkelijkheid, is een belangrijk deel van wat wij zien, eigen projectie en wensbeelden. Pas als wij dat kunnen accepteren, opent zich een weg naar het kunnen zien van iemand zoals hij werkelijk is.

De benadering, die ik van Daan v. Kampenhout leerde, is gebaseerd op het Levenswiel, oftewel de wiel van de vier windrichtingen. Ik zal hier niet uitgebreid ingaan op de betekenis van de vier richtingen. Diegene die niet bekend zijn met deze sjamanistische benadering en daar meer over willen weten, verwijs ik naar Daan z’n boeken, vooral Werken met het Levenswiel. Iedere richting heeft zijn specifieke betekenis en boodschap, gebaseerd op de cycli van de natuur.

In het Wiel van Relaties, staat het Westen voor alles wat je in de ander niet accepteert en graag wil veranderen. Daartegenover staat het Oosten, de plek voor alle positieve investeringen die je in de relatie doet. Waarbij het natuurlijk zo is, dat je hier ook soms gemotiveerd wordt door de wens om de ander te veranderen. Bijvoorbeeld: mijn partner heeft een hekel aan koken en ik geef hem een eenvoudige en inspirerende kookboek!

Het Noorden is de plek waar we onze illusies koesteren over de relatie. En deze illusies zijn soms geboren uit projecties die wij dragen vanuit onze verleden. Stel voor dat mijn ouders altijd tegen mij logen als kind. De kans is groot dat ik mijn liefdespartner er vaak van verdenk dat hij niet de waarheid tegen mij spreekt. Of: ik draag een groot en oud verlangen met me mee om verzorgd en gesteund te worden. Het zal lastig worden om te zien dat mijn hartsvriendin daar niets mee heeft en juist op zoek is naar mijn steun.

Het Zuiden is de plek van de harde werkelijkheid. In relaties kijken we hier niet graag naar. Het is makkelijker om de illusies te koesteren die we in het Noorden hebben opgebouwd. Maar in het Zuiden, kunnen wij de ander zien zoals hij werkelijk is. We kunnen met helderheid kijken naar de waarheid van de relatie. En, als je een relatie ontdoet van alle projectie en illusies die je eromheen hebt gehangen, kan het gebeuren dat je ontdekt dat de relatie niet goed voor je is. Maar het kan ook gebeuren dat je juist de zuivere liefde erin ontdekt en de weg vindt om met elkaar verder te gaan.

Het ‘lopen’ van de vier richtingen, oftewel het stilstaan bij al deze aspecten, biedt een mooie manier om naar je belangrijke relaties te kijken en, misschien, nieuwe leven in te blazen. Leg papiertjes op de grond in de vier richtingen. (Als je een Levenswiel hebt, kun je daarmee werken.) Leg een foto of een ander representant van de ander in het midden. Ga op elke richting staan, kijk naar de representant in het midden, voel je voeten op de grond en focus dan op lichamelijke sensaties en emoties.

Stel jezelf de vraag dat bij de richting hoort: Welke eigenschappen van de ander wijs ik af? Hoe wil ik de ander beïnvloeden? Wat projecteer ik op de ander dat eigenlijk iets is van mezelf? Wat is de werkelijkheid van onze relatie? Laat de antwoorden spontaan in je opkomen, probeer er niet al teveel over na te denken. Accepteer de antwoorden en loop door naar de volgende richting. De volgorde is in deze oefening niet belangrijk, het is aan te bevelen om te beginnen met de richting die de minste weerstand geeft.

Lukt het jou om helder te kijken naar jouw belangrijke relaties?

Acceptance

During the past few months, I went through a tumultuous period in my life. I was challenged to stay open, to avoid shutting my heart down through grief and disappointment. I continued searching for the meaning behind my experiences, the lesson I can learn from this. Acceptance became the key to understanding it. And acceptance came to mean much more than just learning to live with the experience.

Acceptance seems easy. But it is very difficult and challenging to accept things wholeheartedly and thoroughly. Acceptance is being able to sit within all the turmoil, the blind hope, the blind despair, and feel that this is all here for a reason. That you can be with it, look at it gently and with compassion, and see that it isn’t the truth. It’s just what you are experiencing in the moment.

Acceptance is knowing that you can stand totally open for all your feelings: love, hope, joy, illusions, clarity, disillusionment, fear, anger, sorrow, doubt… You can stand in between all of this and understand that you are all of it and none of it. Understand the tears and the joy that rock you and make you oh so human!

Acceptance is taking off the masks that prevent you from seeing your true self. Total acceptance of who you are is the key to standing in the storm, that sometimes feels like a tsunami that will wash you away.

The Buddhist teacher, Pema Chodron, describes a meditation practice called tonglen in this video. Tonglen is a wonderful practice to help strengthen your heart, to help you deal with painful experiences and suffering.

Another good practice, to free your subconscious mind from painful memories, is the Hawaiian Huna forgiveness ritual known as ho’o pono pono. In this one, you take the person who has hurt you in your thoughts and then repeat the following sentences over and over: I love you. I’m sorry. I thank you. Please forgive me. I release you. Do this for as long as you can and then sit quietly, accepting all feelings that pour into you. Repeat this daily until you can do it with a quiet heart.

What ways do you have to deal with painful experiences and suffering?

Images to accompany this blog

Acceptatie

De afgelopen maanden, maakte ik een tumultueuze periode in mijn leven door. Daarbij werd ik uitgedaagd om steeds open te blijven en niet dicht te klappen uit teleurstelling en verdriet. Steeds op zoek te gaan naar de betekenis van mijn ervaringen, de lessen die ik daaruit kan leren. Daarin is acceptatie een sleutelbegrip gebleken. En acceptatie betekent eindeloos veel meer dan ‘me erbij neerleggen’.

Acceptatie lijkt heel makkelijk. En toch is het heel uitdagend om het volledig en volmondig te doen. Accepteren betekent dat je kunt blijven zitten binnen al die tumult, in de storm dat om je heen raast. De hoop en de wanhoop beleven en weten dat het allemaal een reden heeft. Dat je ernaar kunt kijken, met zachtheid en compassie, en zien dat zowel de hoop als de wanhoop niet de waarheid zijn. Ze zijn beiden een momentopname van hoe je je voelt.

Acceptatie betekent dat je volledig open staat voor alles dat je ervaart: liefde, hoop, vreugde, illusie, helderheid, desillusie, angst, verdriet, woede, twijfel… Dat je elke keer terug kunt keren naar wie je bent en tussen al deze emoties in kan gaan staan. Wetend dat het er allemaal mag zijn, dat de tranen en de vreugde die jou bewegen, maken dat je jouw eigen menselijkheid kan beleven.

Acceptatie betekent - de maskers weg laten vallen die je ervan weerhouden om jezelf te zien zoals je bent. Volledig accepteren maakt dat je kunt blijven staan in de zwaarste emotionele stormen, ook al lijkt het een tsunami dat je weg dreigt te vegen.

De boeddhistische lerares, Pema Chodron, beschrijft een meditatie oefening, tonglen, in deze video. Het is een mooie oefening om je hart te sterken, om moeilijke ervaringen en leed te leren accepteren.

Een andere manier om je onderbewustzijn te bevrijden van pijnlijke herinneringen is de Hawaiiaanse vergiffenis ritueel van ho’o pono pono. Daarbij neem je de persoon in gedachten die het verdriet en pijn heeft ontketend bij je. Je spreekt herhaaldelijk de volgende zinnen uit: Ik hou van je. Het spijt me. Ik dank je. Vergeef mij, a.u.b.. Ik laat je los. Blijf dit een poosje herhalen en zit daarna even stil met de gevoelens die bij je opkomen. Accepteer deze gevoelens. Je kunt dit ritueel dagelijks herhalen totdat het geen pijn meer doet.

Welke manieren gebruik jij om pijnlijke periodes in je leven te verwerken? Ik hoor graag je ervaringen.

Beelden voor bij deze blog