Vertrouwen

Ik heb eerder geschreven over vertrouwen. Maar dit najaar komt het thema in mijn eigen leven steeds boven drijven. Een mooi aanleiding om het een verdere verdieping te geven.

Begin dit jaar kreeg ik een idee dat mij in staat zou stellen om mijn praktijk verder uit te bouwen in samenwerking met anderen. Het idee voelde precies goed, de mensen die ik benaderde waren enthousiast en een project werd geboren. Als ervaren projectmanager, leidde ik het project zorgvuldig van de ene stap naar de ander. En projectmanagement gaat weliswaar over inspiratie en samenwerking, maar ook over controle.

In de loop van de maanden begonnen de gebeurtenissen mij op iets anders te wijzen. Het project zou misschien niet de vorm aannemen dat ik voor ogen had. Het zou misschien heel iets anders worden. Mijn aanvankelijke reactie was dat van paniek. Tegelijkertijd voelde ik dat hier een belangrijke les in verscholen zit. Dat wat hier ontstaat, zou best eens beter en waardevoller zijn dan wat ik had bedacht.

Maar dan moet ik alle controle loslaten en vertrouwen. Vertrouwen in de samenwerking maar, nog belangrijker, vertrouwen dat het leven mij geeft wat ik nodig heb. En dit is best moeilijk. Ik denk dat ik niet de enige ben die zich vastklampt aan wat zij heeft, wat gecontroleerd kan worden, uit angst.

We doen het in relaties ook, ons vastklampen aan mensen uit angst dat we alleen komen te staan. Terwijl, als we loslaten en vertrouwen, de relatie juist in staat is om te groeien en verdiepen. En als de relatie dat niet kan, dan rijst de vraag wat beter voor je is, in de relatie blijven of alleen staan.

Kunnen wij erop vertrouwen dat de goede samenwerking, de goede relaties, zich juist gedijen zonder controle, beheersing, of angst? Ik leer het steeds meer. En jij?

Beelden voor bij deze blog

Laughter

A very dear friend of mine has the gift of making me laugh when I’m feeling upset. Not by not taking me seriously. He does, he first dives in and resonates with my emotion, showing me his understanding of it, holding space for me while I express it. And then, gradually, he brings in soft, gentle silliness… the clown who offers me his bunny slippers as comfort. And I start giggling, taken out of myself and into the world. The world that always carries joy in it, no matter what private sorrow is breaking our hearts.

And this, I think, is the function of laughter. To allow us to touch the joy, no matter how briefly, as a reminder that the world - life, the universe - is full of joy. Even the very darkest parts of it, even those are filled with dark, sparkling joy.

In Buddhism, laughter is said to be one of the strongest medicines against negative thoughts. You cannot cling to the past or future and laugh at the same time. It keeps you in the moment.

Laughter, like hugging, produces the right kind of hormones in our bodies to counterbalance the effects of stress and sorrow.

But laughter that is used as a mask, to try and block our negative feelings, will only increase the stress. You can feel the difference. Laughter from tension can feel helpless, not being able to stop laughing, maybe even turning to tears. After the laughter subsides, the tension will still be there, under the mask.

Real laughter will give you a sense of release, of being able to let go. It may also turn into tears, when the ‘letting go’ becomes powerful. Like water streaming over a dam. You may feel relieved or grateful. Whatever was giving you pain or sorrow, will have retreated to a place that no longer affects you as strongly as it did. Yes, it will still be there. But you can observe it without it overwhelming you.

When was the last time laughter healed you?

Images to accompany this blog

p.s. I will be traveling for the next week or two and have found that not to be the best time to try and work on the blog. So be patient, I will get back to it!

Lachen

Een goede vriend kan mij altijd aan het lachen maken als ik in de grip van hevige emoties zit. Niet omdat hij mij niet serieus neemt, integendeel. Hij stelt zich helemaal open voor mijn gevoel, luistert met zijn hart en laat merken dat hij mij hoort en begrijpt. En dan, geleidelijk aan, begint hij lieve, grappige gebaren te maken. Als een clown, die mij wil troosten met konijn-pantoffeltjes. En ik begin te giechelen. Mijn aandacht is niet meer naar binnen gericht, naar mijn privé pijn of verdriet. Ik sta weer in de wereld. De wereld die altijd vol vreugde zit, ook al breekt ons hart.

En dit is, volgens mij, de echte waarde van gelach. Het stelt ons in staat om, al is het maar heel even, met die vreugde in aanraking te komen. Als herinnering dat de wereld, het leven, het universum – een vreugdevol plek is. Zelfs de donkerste hoeken ervan zitten vol fonkelende vreugde.

Het Boeddhisme zegt dat lachen een van de sterkste medicijnen is tegen negatieve gedachten. Als je lacht, kun je je niet vastklampen aan het verleden of toekomst. Je kunt alleen in het hier-en-nu lachen.

Net als knuffelen, produceert lachen belangrijke hormonen in ons lichaam die de effecten van stress en verdriet tegengaan.

Maar lachen kan ook dienen als masker, om negatieve emoties te blokkeren, te negeren. En dan zal de stress alleen maar toenemen. Je kunt het verschil voelen. Lachen vanuit spanning kan hulpeloos voelen. Je kunt misschien niet ophouden, je kunt er buikpijn van krijgen, er kunnen zelfs tranen over je wangen lopen. Maar als het gelach wegebt, is de spanning nog steeds aanwezig.

Echt lachen voelt als loslaten, los komen van iets. Er kunnen, als het loslaten intens is, ook tranen komen. Zoals een dam die doorbreekt als het water te hoog rijst. Je voelt je na afloop misschien opgelucht, misschien dankbaar. Dat wat je pijn of verdriet deed, staat meer op afstand van je… Nog wel aanwezig maar je kunt ernaar kijken, zonder ermee overweldigd te worden.

Wanneer was de laatste keer dat jij genezend lachen hebt ervaren?

Beelden voor bij deze blog

p.s. De komende week of twee ben ik op reis. Het lukt me niet goed om dan aan mijn blog te werken. Heb geduld, daarna zal ik weer aan de slag gaan!