Moed

Tijdens de workshop die ik in mijn vorige blogpost aanhaalde, verbleven we in een hotel die me erg tegenviel. Bij het uitchecken vroeg de mevrouw aan de receptie of alles naar wens was. Normaliter zou ik een beleefde “Ja, hoor” mompelen. Maar deze keer besloot ik om eerlijk te zijn. Ik keek haar recht in de ogen en zei, met een rustige en vriendelijke stem “Nee. Maar ik heb een evaluatie formulier ingevuld en zal deze met de sleutel meegeven.”

Ik moest daarna wel even diep ademhalen. Het kost mij vaak moeite om mijn ongenoegen te uiten. Stemmetjes in mijn hoofd zeggen De arme mevrouw kan er toch niets aan doen? Of Ze zullen toch niets aantrekken van mijn kritiek. Maar de stemmetjes werden weggeveegd door de overtuiging dat de hotelmanagement er recht op heeft om mijn mening te horen.

Het vraagt moed om tegenover een ander eerlijk te zijn over wat je vindt. Het vraagt moed
- om bij je standpunt te blijven staan als iedereen een andere mening heeft,
- je grenzen duidelijk aan te geven als anderen er steeds overheen willen gaan, of
- je kwetsbaarheid tonen als je het liefst een dubbeldikke pantser zou willen aantrekken.

Moed heeft met commitment te maken. Commitment om trouw aan jezelf te blijven en tegelijkertijd anderen niet uit de weg te gaan. De onderzoekster en auteur Brené Brown duidt dit aan met de term ordinary courage. Het vermogen om te spreken en handelen vanuit je hart.

En waar halen we de moed vandaan om dit te doen? In deze blogpost zijn we beland bij de tweede van de 5 Ritmes - Stacatto. Stacatto gaat over vuur en commitment, over duidelijk zijn en grenzen aangeven. Stacatto is de ritme van moed. Door in contact te komen met het vuur in jezelf, in je buik en heupen, kun je bewust worden van je eigen kracht en moed.

De volgende keer dat je je afvraagt of je echt durft je mening uit te spreken of je kwetsbaar op te stellen, neem even diep adem. Voel de adem doorstromen tot in je buik. Voel dat daar je vuur ontstaat, vuur dat je in staat stelt om te staan voor wie je bent.

Of nog beter… beweeg! Dans, beweeg je lichaam en voel vanzelf het vuur ontstaan.

Hoe verzamel jij genoeg moed om te kunnen spreken en handelen vanuit je hart?

Beelden voor bij deze blogpost

Courage

During the workshop I mentioned in my last blog posting, we stayed in a pretty dreadful hotel. When I checked out, the receptionist asked me if everything had been ok. Normally, I would mumble a non-committal response. But this time, I decided to be honest. I looked straight at her and said, in a calm and friendly voice, “No. But I have filled out an evaluation form and will hand it in with my key.”

Afterwards, I had to take a deep breath. I am not good at things like this. Voices in my head were going, It’s not that poor lady’s fault! And, They won’t pay any attention to your criticism anyway! But my conviction, that the hotel management has the right to know my opinion, waved the voices away.

It takes courage to be honest. It takes courage
- to stick to your own point of view when everyone else has a different opinion,
- to hold on to your boundaries when others are constantly trying to cross them,
- or to show how vulnerable you are when you would prefer pulling on a harness.

Courage has to do with commitment. Commitment to stay true to yourself and to stay in contact with others at the same time. The researcher and author, Brené Brown refers to this as ordinary courage. The ability to speak and act from your heart.

And how do we find this courage? Like the Cowardly Lion, we discover that it has been inside us all the time. In this blog posting, we have arrived at the second of the 5 Rhythms– Staccato. Staccato is about fire and commitment, about clarity and clear boundaries. Staccato is the rhythm of courage. By making contact with the fire in yourself, in your belly and hips, you become aware of your own power and courage.

So the next time you wonder if you dare to speak your mind or show your vulnerability, take a deep breath. Feel the breath streaming through your body down to your belly. Feel your fire, The fire that keeps you standing tall, holding your space.

Or even better… move your body! Dance, move, and feel the fire building up.

How do you gather the courage to speak and act from your heart?

Images to accompany this blog.

Curiosity

Last week, I participated in a workshop with the enticing title: The Hero’s Journey. I only knew the people giving the workshop by name. And it became obvious that I wasn’t going to know any of the other participants. But my curiosity drove me on into this unknown territory.

Which is exactly where a hero’s journey begins, I learned. With enough open curiosity to leave the familiar ‘village’ of life as we know it and enter into unknown territory.

A toddler learns to walk out of curiosity. Something calls him to leave the comfort of his mother’s lap and go explore the world. To let go of the safe hand and take steps with his own two feet. Curiosity about the world and, also, trust. Trust that the world is a safe and friendly place.

In this, and the next four blog postings, I will be using the 5 Rhythms, a form of dance meditation, to explore different themes in our lives. In the 5 Rhythms, the first rhythm is Flowing. This is the rhythm of following your feet, wherever they want to go. The rhythm of the child, exploring the world. Dancing the flowing rhythm teaches us to move without fear, trusting the world and trusting our feet.

And the unknown territory of the workshop? Within a day I felt totally at home. At the end of the week I had learned wonderful things and made new friends. Fearlessly following your curiosity can help you find new roads and vistas in life.

How do you teach yourself to move without fear? Do you step into unknown territory, following your curiosity and trusting life? Can you follow your feet?

Images to accompany this blog.

Nieuwsgierig

Vorige week nam ik deel aan een workshop met de aansprekende titel: De Heldenreis. Ik kende de organisatoren alleen van naam en het werd mij snel duidelijk dat ik waarschijnlijk geen enkele deelnemer zou kennen. Maar mijn nieuwsgierigheid dreef mij verder om dit onbekend gebied te ontdekken.

En dat, ontdekte ik, is precies waar een heldenreis begint. Met genoeg nieuwsgierigheid om het ‘dorp’, het vertrouwde leven zoals we die kennen, te verlaten en het onbekende in te duiken.

Een peuter leert lopen uit nieuwsgierigheid. Iets roept hem, om de vertrouwde moederschoot te verlaten en de wereld te verkennen. Om het hand dat veiligheid biedt los te laten en stappen te zetten met zijn eigen voeten. Nieuwsgierigheid naar de wereld maar ook vertrouwen. Vertrouwen dat de wereld een veilige en vriendelijke plek is.

In deze en de volgende vier blogposts gebruik ik de 5 Ritmes, een vorm van dansmeditatie om verschillende thema’s in het leven te verkennen. In de 5 Ritmes is Vloeiend het eerste ritme. Dit ritme gaat over je voeten volgen, waar ze ook heen willen gaan. Het ritme van het kind dat de wereld verkent. Het dansen van het vloeiend ritme leert ons om zonder vrees te bewegen, met vertrouwen in de wereld en vertrouwen in onze voeten.

En het onbekend gebied van de workshop? Na een dag voelde ik me helemaal thuis. Aan het eind van de week had ik mooie dingen geleerd en nieuwe vrienden gemaakt. Het volgen van je nieuwsgierigheid, zonder vrees, kan je helpen om nieuwe wegen en vergezichten te vinden.

Hoe leer je jezelf bewegen zonder angst? Stap jij onbevreesd in het onbekende, je nieuwsgierigheid volgend en vertrouwend op de wereld? Kun jij je voeten volgen?

Beelden voor bij deze blog.

Op zoek naar rust en stilte

Vorig jaar postte ik een bericht dat veel lezers heeft getrokken. Het verlangen naar rust en stilte is een thema dat in ieder z'n leven op een gegeven moment speelt. Daarom heb ik besloten om dit bericht te herschrijven en opnieuw te posten.

In mijn eigen leven, zocht ik op een gegeven moment de rust en stilte van het plattelandsleven op. De afwezigheid van alle prikkels van de stad hielp me om uit te rusten en ook om naar binnen te keren.
Het hoort bij de levensfase waar ik nu in zit. Jonge volwassenen zijn druk bezig om een plek te verwerven in de maatschappij, een gezinsleven op te bouwen, en erkenning te verdienen. Later breekt een fase aan waarin je dit heb bereikt. Het besef ontstaat dat wat je hebt bereikt niet vanzelf leidt tot geluk.

Net als de opeenvolging van de seizoenen: de hete passie van de zomer gaat over in de koele herfst. De terugkeer naar binnen. Alles vertraagt en bereidt zich voor op de stilte van de winter.



Maar, op het moment dat wij de stilte hebben gevonden waar wij zo naar hebben verlangd, treedt de volgende reactie op: angst voor de leegte. Veel mensen vullen de stilte onmiddellijk op met lawaai van tv en radio, contact met vrienden, Internet, 'bezig blijven' en zelfs alcohol en drugs. We zoeken afleiding om de stilte niet te hoeven ervaren.

In de stilte, de leegte, komen wij onze eigen schaduw tegen. Alles dat wij niet willen zien en weten van onszelf wacht ons daar op. En dat voelt helemaal niet als rust, dat voelt beangstigend, confronterend, stressvol zelfs.

En toch is dit precies wat we nodig hebben. Het toelaten van deze angst, het accepteren van onze eigen schaduw, is de sleutel tot heel worden. Op het moment dat het er mag zijn, houdt het op om grip op ons te hebben. Aan de andere kant van de leegte wacht ons de vreugde op.

Er zijn manieren om dit te leren. Mindfulness beoefenen is een van de manieren. Het leert ons om bewust te zijn van wat de stilte in ons oproept en daarmee vrede te sluiten.

Hoe ontvlucht jij de stilte? En hoe leer jij jezelf ermee om te gaan?

Beelden voor bij dit artikel

Longing for peace and quiet

I posted on this subject in Dutch last year and it attracted a lot of readers. People so often long for peace and quiet in their lives. So I have decided to rewrite it and post it again.

At one point in my own life, I moved out to the country where I could recharge and recover from the bombardment of my senses in the city. And this also has to do with the stage of life that I am now in. When we are young, we want to go out into society, prove ourselves, raise families, achieve material success. As we grow older, we realize that this alone does not lead to happiness.

You can compare it to the seasons – after the heat and passion of summer comes the cool weather of autumn. We retreat inwards. Everything slows down and prepares itself for the quiet darkness of winter.



However, the moment we find the peace and quiet we’ve been looking for, we find ourselves afraid of the dark. Afraid of the emptiness we find there. Many people immediately escape from silence by turning on the radio or TV, socializing, escaping onto the internet, escaping through alcohol or drugs… We avoid the silence to not have to feel the emptiness.

In that silent, empty space we find our shadow. Everything we don’t want to see or know about ourselves waits for us there. That doesn’t feel like peace and quiet – that feels frightening, confronting, even stressful.

This, however, is exactly what we need. Accepting this fear, accepting our own shadow, is the key to personal growth. Once we acknowledge that it is a part of us, it loses its terrifying hold on us. On the other side of that silent empty space, Joy is waiting for us.

There are ways to learn to deal with this. Practicing mindfulness is a very good method. It teaches us to be aware of what is waiting for us in the silence and to accept it.

How do you escape the silence? And how do you learn to be with it?

Images to accompany this posting.

Tango lessons

I have wanted to learn to dance the tango for ages. I must admit, I’m really too independent for ballroom dancing and I don’t do well on high heels. But the passion and intimacy of the tango has always fascinated me.



It takes two to tango. And I don’t have a dancing partner. But last weekend I was in luck: a tango workshop for singles! I didn’t have to think twice. The set-up was perfect: three women and three men. Our instructors, Sabina and Wim, led us through the basics of the Argentinian Tango step-by-step. At the end of the evening, I was floating across the floor, with my eyes closed, in the arms of my partner. Fantastic! I could have danced all night…

The special thing about the tango is that you learn a great deal about yourself. The dance requires two very clear roles: the leader (the ‘man’) leads with conviction and confidence. The follower (the ‘woman’) follows in trust and surrender. Are you a natural leader? Do you know where you’re going? Can you take the lead in the dance and trust that the woman will follow your lead without hesitation? Can you follow? Can you let lose all your ideas about how you think it should go? Can you trust the man to lead you well?

The tango requires a great deal from us: both partners need to be totally connected, so that you move as one without thinking. At the same time, you need to hold your own space, be responsible for your own balance.

We kept exchanging partners, each one felt different. The less the man hesitated, the easier it was to follow him blindly. With the one, I felt totally connected and needed to concentrate on holding my own space. With the other, I had to struggle for the connection. In the dance, I recognized patterns in my own relationships. In a relationship, it is also about leading and following, merging together and holding your own space.

Tango is a wonderful way to understand your own role in relationships. As far as I’m concerned, I’m hooked. Now to find a good dancing partner…

Are you more of a follower or a leader?

Tango images on Pinterest

Tangolessen

Ik wil al heel lang de tango leren dansen. Eigenlijk ben ik te eigenwijs voor de meeste ballroom dansstijlen. En hoge hakken dragen is niets voor mij. Maar de passie en intimiteit van de tango fascineren me.



Voor tango heb je een danspartner nodig en die heb ik niet. Maar afgelopen weekend kreeg ik mijn kans: een tangoworkshop voor singles. Daar hoefde ik niet lang over na te denken! Het was perfect geregeld: we waren met drie mannen en drie vrouwen. Stap voor stap leidden Sabina en Wim van Malena team ons door de essentie van de Argentijnse Tango. Aan het einde van de avond zweefde ik, met mijn ogen dicht, in de armen van mijn partner, over de dansvloer. Heerlijk! Ik had nog wel een paar uurtjes zo door kunnen gaan.

Het bijzondere van de tango is dat je veel over jezelf leert. De dans vraagt twee heldere rollen: de leider (de ‘man’) leidt met overtuiging en zelfverzekerdheid. De volger (de ‘vrouw’) volgt in vertrouwen en met overgave. Ben je een natuurlijke leider? Weet je waar je heen wilt? Kun je de leiding in de dans nemen en erop vertrouwen dat de vrouw je zonder aarzeling volgt? Kun je volgen? Kun je al jouw ideeën over hoe jij vindt dat het moet gaan loslaten? Kun je erop vertrouwen dat de ander jou goed zal leiden?

De tango vraagt nogal wat: voor beide partners geldt dat je volledig op elkaar moet zijn afgestemd – dat je als één persoon beweegt zonder na te denken. Tegelijkertijd moet je je eigen ruimte innemen, en ben je verantwoordelijk voor je eigen evenwicht.

We wisselden steeds van partner, het volgen van de ene man voelde anders aan dan het volgen van de andere. Hoe minder de man aarzelde, hoe makkelijker ik hem blind kon volgen. Op de ene man was ik zonder moeite afgestemd en moest ik opletten dat ik mijn eigen ruimte bleef innemen. Bij de ander moest ik zoeken naar de afstemming. In de dans herkende ik verschillende relatiepatronen uit mijn leven. In relaties gaat het immers om leiden en volgen, afstemmen en eigen ruimte innemen.

Het dansen van de tango is een heerlijke manier om inzicht te krijgen in jouw rol in relaties. Wat mij betreft smaakt dit naar meer. Nu maar eens een danspartner vinden…

Ben jij meer een volger of een leider?

Beelden van de tango op Pinterest