Stilte

Eigenlijk wilde ik deze blog Compassie noemen. Maar ik vind dat zo’n ‘groot’ woord. Als mensen meteen over compassie beginnen dan vind ik ze al gauw pretentieus. Ook al zijn ze dat niet en gebruiken ze het woord vanuit echte wijsheid.

Ja, echte wijsheid is ook wel een beetje waar Stilte, het laatste ritme van deze serie blogs over de 5 Ritmes, over gaat. Na de vrijheid en het vermogen om vreugdevol vanuit het moment te leven van het ritme Lyrisch, laat je je bewegingen vertragen, keer je naar binnen en luister je naar de volstrekte stilte in jezelf. Niets hoeft, alles is losgelaten en geleefd. En in de stilte hoor je een klein, wijs stemmetje van binnen zeggen “Alles is volmaakt zoals het is. Jij bent ook volmaakt zoals je bent.” En dan kom je toch bij Compassie uit. Compassie voor jezelf, vrede met wat er is.

Ik heb eerder geschreven over thuiskomen. Dit is ook een vorm van thuiskomen. Ik denk dat één van de redenen dat ik zo van het dansen hou is dat ik deze stilte elke keer opnieuw kan beleven. En door het te dansen, leer ik ook om het in het dagelijks leven toe te passen.

Stilte gaat ook over vredig kunnen leven met ouderdom. Als je vrede kunt hebben met alle keuzes die je hebt gemaakt in het leven, is ouderdom een mooie periode. Gabrielle Roth, van de 5 Ritmes, omschrijft het als The Silver Desert (zilveren woestijn). Het leven verloopt steeds trager en stiller. Je accepteert je eigen wijsheid en kan het delen met anderen. Mijn leven is, na mijn 60ste verjaardag, alleen maar rijker geworden. De verstilling is heerlijk.

Hoe kijk jij tegen ouderdom aan? Wanneer voel je stilte?

Beelden voor bij deze blog