Someone asked me to write about having faith in the future. (If you have a theme that you would like me to write about, don't hesitate to ask me!) I wrote earlier about trusting life. Which requires surrendering the control you would like to have and letting yourself be swept along in the great stream called Life. But, I admit, it isn't always easy.
Sometimes the things I read or see in the media or see happening around me make me feel somber. When you're surrounded by poverty, it's difficult to believe in abundance. However, there lies the key to the answer. Not only trusting that abundance will arrive in your life, even more important is to see the abundance in your life at this very moment. During my darkest moments, I try to remember how much there is in my life to feel grateful for. Of course I can then choose to worry about what more I want. Or worry that I will lose what I have.
But I consciously choose to focus my attention on the present instead of the future. By focussing on everything I may be grateful for, I create a sense of abundance in my life. And that brings me to trust, trust that life will give me exactly what I need.
You can try turning this around and examining fear of the future. Are you sometimes afraid of the future? What is the very worst thing that could happen to you? Why is that so bad? How does it compare to what you have now to be thankful for? How realistic is the fear? What is it that you are really afraid of? Sometimes you need to look your fear in the eyes and acknowledge that it's there. Breathe through the fear, move through it. And go on living, one day at a time, stopping daily to acknowledge those things you may be grateful for.
What are the things that you are grateful for? Can you trust that life will give you what you need?
August 29, 2013
Vertrouwen in de toekomst
Ik kreeg het verzoek om iets te schrijven over vertrouwen hebben in de toekomst. (Als je graag wil dat ik over een bepaalde thema schrijf, aarzel niet om me te vragen!) Eerder heb ik over vertrouwen geschreven, over de overgave die je nodig hebt om de controle los te laten en je mee laten stromen in het grote rivier dat Het Leven heet. Maar soms valt dat inderdaad niet mee.
Ook ik kan somber worden als ik de berichten in de media hoor of lees - of om me heen zie hoe mensen het moeilijk hebben. Als je omringd ben door armoede, hoe kun je dan in overvloed geloven? En toch ligt daar de sleutel. Niet alleen vertrouwen in dat overvloed dat nog moet komen, maar juist ook je aandacht richten op het overvloed dat nu in je leven is. Op mijn meest sombere momenten, probeer ik mezelf eraan te herinneren hoeveel er in mijn leven is waarvoor ik dankbaar mag zijn. Ik kan er vervolgens voor kiezen om te gaan piekeren over hoe het eigenlijk nog beter zou moeten worden. Of piekeren over wat ik misschien zal kwijtraken.
Maar ik kies er bewust voor om mijn aandacht niet op de toekomst te richten maar juist op het heden. Door me te richten op alles waar ik nu, op dit moment, dankbaar voor mag zijn, raak ik gevuld met het besef van overvloed in mijn leven. Dat geeft mij het gevoel van vertrouwen, vertrouwen dat het leven mij brengt wat ik nodig heb.
Je kunt het ook omdraaien en kijken naar angst voor de toekomst. Ben jij zo nu en dan bang voor de toekomst? Wat is het ergste dat je zou kunnen overkomen? En waarom vind je dat erg? Hoe weegt het op tegen die dingen waar je nu dankbaar voor bent? Hoe realistisch is de angst? Waar ben je echt bang voor? Soms moet je jouw angst in de ogen kijken en erkennen dat het er is. En dan door de angst heen ademen en bewegen. Doorgaan met leven, een dag tegelijk. En elke dag weer stilstaan bij dat waar je dankbaar voor mag zijn.
Wat zijn de dingen waar jij dankbaar voor bent? Kun jij erop vertrouwen dat het leven jou geeft wat je nodig hebt?
Ook ik kan somber worden als ik de berichten in de media hoor of lees - of om me heen zie hoe mensen het moeilijk hebben. Als je omringd ben door armoede, hoe kun je dan in overvloed geloven? En toch ligt daar de sleutel. Niet alleen vertrouwen in dat overvloed dat nog moet komen, maar juist ook je aandacht richten op het overvloed dat nu in je leven is. Op mijn meest sombere momenten, probeer ik mezelf eraan te herinneren hoeveel er in mijn leven is waarvoor ik dankbaar mag zijn. Ik kan er vervolgens voor kiezen om te gaan piekeren over hoe het eigenlijk nog beter zou moeten worden. Of piekeren over wat ik misschien zal kwijtraken.
Maar ik kies er bewust voor om mijn aandacht niet op de toekomst te richten maar juist op het heden. Door me te richten op alles waar ik nu, op dit moment, dankbaar voor mag zijn, raak ik gevuld met het besef van overvloed in mijn leven. Dat geeft mij het gevoel van vertrouwen, vertrouwen dat het leven mij brengt wat ik nodig heb.
Je kunt het ook omdraaien en kijken naar angst voor de toekomst. Ben jij zo nu en dan bang voor de toekomst? Wat is het ergste dat je zou kunnen overkomen? En waarom vind je dat erg? Hoe weegt het op tegen die dingen waar je nu dankbaar voor bent? Hoe realistisch is de angst? Waar ben je echt bang voor? Soms moet je jouw angst in de ogen kijken en erkennen dat het er is. En dan door de angst heen ademen en bewegen. Doorgaan met leven, een dag tegelijk. En elke dag weer stilstaan bij dat waar je dankbaar voor mag zijn.
Wat zijn de dingen waar jij dankbaar voor bent? Kun jij erop vertrouwen dat het leven jou geeft wat je nodig hebt?
August 22, 2013
Resolve
A good friend is having trouble keeping the promises he makes to himself these days. He wants to be a good person, a person he can be proud of. A man of his word. But something keeps getting in the way and he has trouble forgiving himself.
My mother used to call it lack of willpower, lack of self-discipline. My Inner Critic still sometimes tells me that I have no willpower (and his voice then sounds suspiciously like my mother’s).
I think that one of the secrets to keeping our promises to ourselves is to realize that, as long as the voice of the Inner Critic is getting in the way, we can't hear the little voice inside that is trying to tell us what we really need. So give your Inner Critic a big hug, thank him for looking out for your welfare, and then stop listening to him for a bit. Start listening to that inner voice.
Keeping these promises to ourselves requires courage. Courage, more than discipline, invokes the fire at our core. That is the reason we can only keep the really important promises. Those are the themes in our lives that we are truly passionate about.
So sometimes, meeting up to our expectations has a lot to do with understanding exactly why these are our expectations. Understanding why this one little thing is so enormously important to you and at the same time so difficult. Why will you only feel good about yourself if you can do this? What is life-defining about it? What is the little voice inside you really whispering? Can you stop your inner dialogue long enough to hear?
David Whyte speaks of this:
By the lake in the wood,
in the shadows,
you can
whisper that truth
to the quiet reflection
you see in the water.
Whatever you hear from
the water, remember,
it wants you to carry
the sound of its truth on your lips
(…)
and out of the silence
you can make a new promise
it will kill you to break,
Excerpt from All the True Vows
What are the promises to yourself that you have trouble keeping?
Images to accompany this blog
My mother used to call it lack of willpower, lack of self-discipline. My Inner Critic still sometimes tells me that I have no willpower (and his voice then sounds suspiciously like my mother’s).
I think that one of the secrets to keeping our promises to ourselves is to realize that, as long as the voice of the Inner Critic is getting in the way, we can't hear the little voice inside that is trying to tell us what we really need. So give your Inner Critic a big hug, thank him for looking out for your welfare, and then stop listening to him for a bit. Start listening to that inner voice.
So sometimes, meeting up to our expectations has a lot to do with understanding exactly why these are our expectations. Understanding why this one little thing is so enormously important to you and at the same time so difficult. Why will you only feel good about yourself if you can do this? What is life-defining about it? What is the little voice inside you really whispering? Can you stop your inner dialogue long enough to hear?
David Whyte speaks of this:
By the lake in the wood,
in the shadows,
you can
whisper that truth
to the quiet reflection
you see in the water.
Whatever you hear from
the water, remember,
it wants you to carry
the sound of its truth on your lips
(…)
and out of the silence
you can make a new promise
it will kill you to break,
Excerpt from All the True Vows
What are the promises to yourself that you have trouble keeping?
Images to accompany this blog
Voornemens
Een goede vriend heeft momenteel moeite om de beloftes, die hij aan zichzelf maakt, na te komen. Hij wil een goed mens zijn, iemand op wie hij trots zou kunnen zijn. Iemand die woord houdt. Maar er komt steeds iets tussen en hij heeft dan moeite om zichzelf te vergeven.
Mijn moeder noemde het vroeger gebrek aan wilskracht, gebrek aan discipline. Mijn Innerlijke Criticus zegt soms nog steeds tegen me dat ik geen wilskracht heb (en zijn stem klinkt dan verdacht veel op die van mijn moeder).
Ik denk dat een van de geheimen, van het kunnen nakomen van onze beloftes aan onszelf, is het besef dat, zolang de stem van de Innerlijke Criticus in de weg zit, we niet het klein stemmetje van binnen kunnen horen die ons de waarheid wil vertellen. De waarheid over wat we echt nodig hebben. Geef in dat geval je Innerlijke Criticus een dikke knuffel, bedank hem voor zijn inzet om goed voor je te willen zorgen en stop even met naar hem te luisteren. Luister liever naar dat stemmetje van binnen.
Om onze beloftes aan onszelf na te komen, hebben we vooral moed nodig. Niet discipline maar moed raakt aan het vuur van passie in ons centrum. Dit vuur is de reden dat wij eigenlijk alleen de hele belangrijke beloftes aan onszelf kunnen nakomen. Dat zijn juist die thema’s die passie bij ons oproepen.
Soms, dus, kunnen wij alleen aan onze eigen verwachtingen voldoen door heel goed te begrijpen waarom wij deze verwachtingen hebben. Waarom is dit kleine ding zo belangrijk voor je en tegelijkertijd zo ongelooflijk moeilijk? Waarom zal je alleen een goed gevoel over jezelf hebben als je dit kan doen? Hoe definieert het je leven? Wat fluistert het stemmetje echt? Kun jij de gesprekken in je hoofd lang genoeg stilleggen om het te horen?
David Whyte schrijft hierover:
By the lake in the wood,
in the shadows,
you can
whisper that truth
to the quiet reflection
you see in the water.
Whatever you hear from
the water, remember,
it wants you to carry
the sound of its truth on your lips
(…)
and out of the silence
you can make a new promise
it will kill you to break,
Excerpt from All the True Vows
Welke beloftes aan jezelf kosten moeite om na te komen?
Beelden bij deze blog
Mijn moeder noemde het vroeger gebrek aan wilskracht, gebrek aan discipline. Mijn Innerlijke Criticus zegt soms nog steeds tegen me dat ik geen wilskracht heb (en zijn stem klinkt dan verdacht veel op die van mijn moeder).
Ik denk dat een van de geheimen, van het kunnen nakomen van onze beloftes aan onszelf, is het besef dat, zolang de stem van de Innerlijke Criticus in de weg zit, we niet het klein stemmetje van binnen kunnen horen die ons de waarheid wil vertellen. De waarheid over wat we echt nodig hebben. Geef in dat geval je Innerlijke Criticus een dikke knuffel, bedank hem voor zijn inzet om goed voor je te willen zorgen en stop even met naar hem te luisteren. Luister liever naar dat stemmetje van binnen.
Soms, dus, kunnen wij alleen aan onze eigen verwachtingen voldoen door heel goed te begrijpen waarom wij deze verwachtingen hebben. Waarom is dit kleine ding zo belangrijk voor je en tegelijkertijd zo ongelooflijk moeilijk? Waarom zal je alleen een goed gevoel over jezelf hebben als je dit kan doen? Hoe definieert het je leven? Wat fluistert het stemmetje echt? Kun jij de gesprekken in je hoofd lang genoeg stilleggen om het te horen?
David Whyte schrijft hierover:
By the lake in the wood,
in the shadows,
you can
whisper that truth
to the quiet reflection
you see in the water.
Whatever you hear from
the water, remember,
it wants you to carry
the sound of its truth on your lips
(…)
and out of the silence
you can make a new promise
it will kill you to break,
Excerpt from All the True Vows
Welke beloftes aan jezelf kosten moeite om na te komen?
Beelden bij deze blog
August 15, 2013
The critic
A few days ago, I decided to set my alarm for 3am so I could go out to photograph the (annual) meteor swarm. I started enthusiastically setting up my gear in the garden. And then this voice in my head started sounding. “Do you really think that you are going outside in the middle of the night? The weather is overcast, you won’t see a single star! You will be eaten alive by mosquitos. This won’t work, when the alarm goes off, you will just turn over and go back to sleep.”
The voice of the Inner Critic, keeping me small. I know this voice well, he’s been with me for years. However, I have learned to deal with him. It makes no sense to get angry with him or to ignore him. The Inner Critic was there for us as children, protecting us from pain, disappointment, and other emotions we weren’t ready for yet. By staying small, we stayed protected. Now, we no longer need to be protected. The Inner Critic now keeps us away from our greatness.
Bill Plotkin calls this voice The Loyal Soldier. During Workd War II, some Japanese pilots were shot down. They survived on deserted islands in the Pacific. They were found 30 years later and brought home. However, they didn’t realize that the war was over and wanted to continue to fight for their country. The Japanese people welcomed them with love and honor, making them feel that they truly belonged. Gradually, they became accustomed to the idea that the war was over and made themselves useful in modern society. American soldiers, returning home from the Vietnam and Gulf Wars weren’t always so lucky. Because they weren’t welcomed as heroes, they remained traumatized.
Our Loyal Soldier, who often takes on the form of the Inner Critic, has fought to keep us safe. It is important that we recognize how he has protected us and to thank him for this. We need to embrace him with love and gratitude. And then, if the wars of childhood are truly over, we can start convincing him that he no longer needs to protect us by keeping us small.
Do you recognize the voice of your Loyal Soldier? How do you deal with your Inner Critic?
Images to accompany this blog
Bill Plotkin calls this voice The Loyal Soldier. During Workd War II, some Japanese pilots were shot down. They survived on deserted islands in the Pacific. They were found 30 years later and brought home. However, they didn’t realize that the war was over and wanted to continue to fight for their country. The Japanese people welcomed them with love and honor, making them feel that they truly belonged. Gradually, they became accustomed to the idea that the war was over and made themselves useful in modern society. American soldiers, returning home from the Vietnam and Gulf Wars weren’t always so lucky. Because they weren’t welcomed as heroes, they remained traumatized.
Our Loyal Soldier, who often takes on the form of the Inner Critic, has fought to keep us safe. It is important that we recognize how he has protected us and to thank him for this. We need to embrace him with love and gratitude. And then, if the wars of childhood are truly over, we can start convincing him that he no longer needs to protect us by keeping us small.
Do you recognize the voice of your Loyal Soldier? How do you deal with your Inner Critic?
Images to accompany this blog
De criticus
Van de week besloot ik om de wekker te zetten voor 3 uur ‘s nachts, zodat ik foto’s kon gaan maken van de (jaarlijkse) meteorenzwerm. Vol enthousiasme, maakte ik alles gereed. En toen begon de stem in mijn hoofd. “Denk je echt dat je midden in de nacht in de tuin gaat zitten? Het is bewolkt, je zult geen ster te zien krijgen. Je wordt leeg geprikt door muggen. Het lukt je echt niet, straks als de wekker gaat, ga je je nog een keer omdraaien en verder slapen.”
De stem van de Innerlijke Criticus, die mij klein wil houden. Deze stem ken ik heel goed, hij is al jaren bij me. Ik heb mezelf geleerd om ermee om te gaan. Het heeft geen zin om boos te worden op de stem of om te doen alsof hij niet bestaat. De Innerlijke Criticus was er om je als kind te beschermen tegen pijn, teleurstelling, en andere emoties die je nog niet aankon. Door klein te blijven, bleef je beschermd. Nu hoeft dat niet meer en houdt de stem je weg van alles dat groots is in jezelf.
Bill Plotkin noemt deze stem The Loyal Soldier. Tijdens de Tweede Wereldoorlog, werden Japanse piloten uit de lucht geschoten. Ze bleven overleven op onbewoonde eilanden. Dertig jaar later, werden ze gevonden. Ze wisten echter niet dat de oorlog voorbij was en wilden doorvechten voor hun land. Ze werden naar huis gebracht en werden onthaald als geliefde helden. De Japanse samenleving deed er alles aan om ze duidelijk te maken dat ze welkom waren en een plek hadden. Geleidelijk aan, begrepen ze dat de oorlog voorbij was en zetten ze zich in voor andere nuttige zaken. Amerikaanse soldaten, aan het einde van de Vietnam en Golf oorlogen werden heel anders terug gehaald. Er was geen welkom voor ze en ze bleven getraumatiseerd.
Onze Loyal Soldier, die vaak de gedaante aanneemt van de Innerlijke Criticus, heeft zijn best gedaan voor ons. Het is belangrijk dat we erkennen op welke manier hij ons heeft beschermd. We moeten hem bedanken en met liefde onthalen. En daarna, als de oorlog van onze kinderjaren daadwerkelijk voorbij is, kunnen wij hem duidelijk maken dat hij ons niet meer hoeft te beschermen door ons klein te houden.
Herken jij de stem van je Loyal Soldier? Hoe ga jij om met je Innerlijke Criticus?
Beelden voor bij deze blog
Bill Plotkin noemt deze stem The Loyal Soldier. Tijdens de Tweede Wereldoorlog, werden Japanse piloten uit de lucht geschoten. Ze bleven overleven op onbewoonde eilanden. Dertig jaar later, werden ze gevonden. Ze wisten echter niet dat de oorlog voorbij was en wilden doorvechten voor hun land. Ze werden naar huis gebracht en werden onthaald als geliefde helden. De Japanse samenleving deed er alles aan om ze duidelijk te maken dat ze welkom waren en een plek hadden. Geleidelijk aan, begrepen ze dat de oorlog voorbij was en zetten ze zich in voor andere nuttige zaken. Amerikaanse soldaten, aan het einde van de Vietnam en Golf oorlogen werden heel anders terug gehaald. Er was geen welkom voor ze en ze bleven getraumatiseerd.
Onze Loyal Soldier, die vaak de gedaante aanneemt van de Innerlijke Criticus, heeft zijn best gedaan voor ons. Het is belangrijk dat we erkennen op welke manier hij ons heeft beschermd. We moeten hem bedanken en met liefde onthalen. En daarna, als de oorlog van onze kinderjaren daadwerkelijk voorbij is, kunnen wij hem duidelijk maken dat hij ons niet meer hoeft te beschermen door ons klein te houden.
Herken jij de stem van je Loyal Soldier? Hoe ga jij om met je Innerlijke Criticus?
Beelden voor bij deze blog
August 3, 2013
Memories
Recently I got back in touch with someone whom I hadn’t seen in more than 40 years. Facebook is sometimes pretty fantastic! Our renewed contact brought back my younger years: the romance, passion, poetry, and beauty that was part of my life then.
While I was reliving all of this again, I realized that this is more than just nostalgia about the past. The meeting and the emotions it brought up remind me that these themes are still very important to me. This was a real wake-up call, a call to bring these themes back into my life.
A call to re-live something is something very different from a flight into the past. My favorite poet, David Whyte, has this to say about it:
Nostalgia tells us we are in the presence of imminent revelation, about to break through our present structures held together by memories not yet fully understood; something understood but not fully understood, issuing not from our future but from something already experienced, something already lived but not fully lived, something that was important, but something to which we did not grant importance enough, something now wanting to be lived again, at the depth to which it first invited us but which we originally refused.
I treasure my renewed contact with my old friend. But what is more important, I treasure the return of romance, passion, poetry, and beauty in my life.
Have you recently been awakened by a voice from the past? Please share with us!
Images to accompany this blog
While I was reliving all of this again, I realized that this is more than just nostalgia about the past. The meeting and the emotions it brought up remind me that these themes are still very important to me. This was a real wake-up call, a call to bring these themes back into my life.
A call to re-live something is something very different from a flight into the past. My favorite poet, David Whyte, has this to say about it:
I treasure my renewed contact with my old friend. But what is more important, I treasure the return of romance, passion, poetry, and beauty in my life.
Have you recently been awakened by a voice from the past? Please share with us!
Images to accompany this blog
Herinneringen
Onlangs kreeg ik opnieuw contact met iemand die ik in meer dan 40 jaar niet had gezien. Wat is Facebook toch soms mooi! Het weerzien bracht mij terug bij mijn jonge jaren: de romantiek, passie, poëzie en schoonheid dat toen deel uitmaakte van mijn leven.
En, terwijl ik dit allemaal herleefde, realiseerde ik me dat dit meer is dan nostalgie naar vroeger. De ontmoeting, en vooral de emoties die ik daarbij voelde, herinneren mij eraan dat deze thema’s nog altijd belangrijk voor mij zijn. Het was een mooie wake-up call, een oproep om deze thema’s weer in mijn leven terug te brengen.
Een oproep om iets te her-inneren is heel wat anders dan een vlucht in het verleden. Mijn favoriete dichter, David Whyte, zegt dit hierover:
Nostalgia tells us we are in the presence of imminent revelation, about to break through our present structures held together by memories not yet fully understood; something understood but not fully understood, issuing not from our future but from something already experienced, something already lived but not fully lived, something that was important, but something to which we did not grant importance enough, something now wanting to be lived again, at the depth to which it first invited us but which we originally refused.
Ik koester ons hernieuwd contact. Maar, wat nog belangrijker is, ik koester het weerzien van romantiek, passie, poëzie en schoonheid in mijn leven.
Heb jij onlangs een stem uit het verleden gehoord die je bewust maakt van iets in het heden? Deel het a.u.b. met ons!
Beelden voor bij deze blog
En, terwijl ik dit allemaal herleefde, realiseerde ik me dat dit meer is dan nostalgie naar vroeger. De ontmoeting, en vooral de emoties die ik daarbij voelde, herinneren mij eraan dat deze thema’s nog altijd belangrijk voor mij zijn. Het was een mooie wake-up call, een oproep om deze thema’s weer in mijn leven terug te brengen.
Een oproep om iets te her-inneren is heel wat anders dan een vlucht in het verleden. Mijn favoriete dichter, David Whyte, zegt dit hierover:
Ik koester ons hernieuwd contact. Maar, wat nog belangrijker is, ik koester het weerzien van romantiek, passie, poëzie en schoonheid in mijn leven.
Heb jij onlangs een stem uit het verleden gehoord die je bewust maakt van iets in het heden? Deel het a.u.b. met ons!
Beelden voor bij deze blog
August 1, 2013
Going alone
I sat by myself in a Galway pub last week, enjoying my good meal and my Guinness. That triggered a memory of my life 15 or so years ago. At that time, traveling alone or eating at a restaurant alone filled me with dread. The idea that I could enjoy traveling alone was unthinkable.
So much has changed since then! I love traveling alone these days. It totally relaxes me and there is so much to see and savor. When I can go quiet inside and start observing my surroundings, I start discovering wondrous sights and having great encounters. Whenever I’m with someone else, my focus is partly on them. I can miss out on a lot of what is happening around me.
So what has caused this fundamental change in my perception?
I used to think of myself as complete only if I could define myself in relationship to others. The wife/lover of… the mother/daughter of… the employee/manager of… Today I am enough, in relationship with myself.
I used to be obsessed with what others thought of me when they saw me alone. I would feel uncomfortably self-conscious. If I had to eat alone in a restaurant, I’d take along a book so that I didn’t have to look at other people, they might look back! Today, I don’t particularly care what other people think of me. If I do make eye contact with someone, I give them a friendly smile. Unless the situation looks potentially dangerous and then I calmly get up and leave.
I used to get caught up in an overwhelming need to share everything I experienced, immediately, with whomever happened to be there to share it with. Now I still often want to share things. I always have a camera and a small notebook on hand. I take pictures, make drawings, jot down stories. Later I decide who I want to share it with. I choose people whom I feel can appreciate my feelings about the event.
Are you able to enjoy traveling alone?
Madeleine Lenagh Coaching & Counseling
Images to accompany this blog
So much has changed since then! I love traveling alone these days. It totally relaxes me and there is so much to see and savor. When I can go quiet inside and start observing my surroundings, I start discovering wondrous sights and having great encounters. Whenever I’m with someone else, my focus is partly on them. I can miss out on a lot of what is happening around me.
So what has caused this fundamental change in my perception?
I used to be obsessed with what others thought of me when they saw me alone. I would feel uncomfortably self-conscious. If I had to eat alone in a restaurant, I’d take along a book so that I didn’t have to look at other people, they might look back! Today, I don’t particularly care what other people think of me. If I do make eye contact with someone, I give them a friendly smile. Unless the situation looks potentially dangerous and then I calmly get up and leave.
I used to get caught up in an overwhelming need to share everything I experienced, immediately, with whomever happened to be there to share it with. Now I still often want to share things. I always have a camera and a small notebook on hand. I take pictures, make drawings, jot down stories. Later I decide who I want to share it with. I choose people whom I feel can appreciate my feelings about the event.
Are you able to enjoy traveling alone?
Madeleine Lenagh Coaching & Counseling
Images to accompany this blog
Alleen op pad
Vorige week zat ik in m’n eentje in een pub in Ierland te genieten van een lekkere maaltijd met een glas Guinness. Ik moest terugdenken aan ca. 15 jaar geleden. Het idee destijds, dat ik alleen op reis zou gaan of alleen in een restaurant zou eten, vulde mij met angst. Ik kon me niet voorstellen dat alleen reizen leuk zou kunnen zijn.
Wat is hier toch veel in veranderd! Ik geniet nu volop van alleen reizen. Het geeft zoveel ontspanning en ik kijk mijn ogen uit. Door stil van binnen te worden en goed om mij heen te kijken, zie ik de mooiste dingen, heb ik bijzondere ontmoetingen en maak ik speciale dingen mee. Als ik samen met iemand ben, ligt mijn focus deels bij de ander. Daardoor kan ik veel missen van wat er om mij heen gebeurt.
En wat is er dan in mij zo veranderd dat ik er nu wel van kan genieten?
Vroeger vond ik mezelf alleen compleet als ik mezelf kon definiëren in relatie tot iemand. De vrouw/vriendin van… de moeder/dochter van… de werknemer/baas van… Tegenwoordig ben ik genoeg, in relatie tot mezelf.
Vroeger vroeg ik me altijd af wat andere mensen van mij vonden als ze mij alleen zagen zitten. Daardoor kon ik mezelf geen houding geven. In een restaurant nam ik een boek mee zodat ik niet naar andere mensen hoefde te kijken, stel voor dat ze terug keken! Tegenwoordig maak ik me helemaal niet druk over wat andere mensen van mij vinden. En als ik met iemand oogcontact krijg, kijk ik vriendelijk terug. Behalve als de situatie er onveilig uitziet - en dan ga ik rustig weg.
Vroeger wilde ik alles dat ik meemaakte onmiddellijk, ter plekke met iemand anders delen. Ook al vond de andere persoon het helemaal niet zo interessant. Nu wil ik ook vaak deze ervaringen delen met anderen. Ik heb altijd een fototoestel en een notitieboekje bij de hand. Ik maak foto’s of tekeningen, schrijf verhalen, noteer bijzondere zaken en kom daar later op terug. Ik kies de mensen uit met wie ik dit wil delen. Mensen die in staat zijn om er net zo van te genieten als dat ik heb genoten.
Kun jij genieten van alleen op pad gaan?
Madeleine Lenagh Coaching & Counseling
Beelden bij deze blog
Wat is hier toch veel in veranderd! Ik geniet nu volop van alleen reizen. Het geeft zoveel ontspanning en ik kijk mijn ogen uit. Door stil van binnen te worden en goed om mij heen te kijken, zie ik de mooiste dingen, heb ik bijzondere ontmoetingen en maak ik speciale dingen mee. Als ik samen met iemand ben, ligt mijn focus deels bij de ander. Daardoor kan ik veel missen van wat er om mij heen gebeurt.
En wat is er dan in mij zo veranderd dat ik er nu wel van kan genieten?
Vroeger vroeg ik me altijd af wat andere mensen van mij vonden als ze mij alleen zagen zitten. Daardoor kon ik mezelf geen houding geven. In een restaurant nam ik een boek mee zodat ik niet naar andere mensen hoefde te kijken, stel voor dat ze terug keken! Tegenwoordig maak ik me helemaal niet druk over wat andere mensen van mij vinden. En als ik met iemand oogcontact krijg, kijk ik vriendelijk terug. Behalve als de situatie er onveilig uitziet - en dan ga ik rustig weg.
Vroeger wilde ik alles dat ik meemaakte onmiddellijk, ter plekke met iemand anders delen. Ook al vond de andere persoon het helemaal niet zo interessant. Nu wil ik ook vaak deze ervaringen delen met anderen. Ik heb altijd een fototoestel en een notitieboekje bij de hand. Ik maak foto’s of tekeningen, schrijf verhalen, noteer bijzondere zaken en kom daar later op terug. Ik kies de mensen uit met wie ik dit wil delen. Mensen die in staat zijn om er net zo van te genieten als dat ik heb genoten.
Kun jij genieten van alleen op pad gaan?
Madeleine Lenagh Coaching & Counseling
Beelden bij deze blog
Subscribe to:
Posts (Atom)