Integrity – releasing the old and embracing the new

For most of my adult life, I have considered integrity to be one of my core values. And my understanding of it seems to grow deeper and deeper through the years. In this last blog of 2013 (I will be back in January) I would like to share some of these thoughts and invite you to share yours.

To me, integrity has always meant being true to my word, being congruent. Do what I say and say what I do. Keep my promises and only make promises I can keep. Treat other people as I would have them treat me. I tried my best to stay true to this image – and sometimes I succeeded. And when I failed, I learned to forgive myself, again and again.

Gradually, as I found myself sometimes having to leave situations that no longer felt congruent to my beliefs, a new layer of meaning to the word integrity emerged. Integrity has come to mean staying true to my deepest beliefs and convictions. Even if it is necessary to break a promise I once thought I would keep. As I grow and develop as an individual, I sometimes must let go of things that no longer feel true to the path my life is taking.

And so a whole new complexity evolved to this word. Integrity came to mean stripping away illusions to get to the truth of things. Speaking the truth, no matter how much it hurts me to do so. Speaking it to others with mindfulness and love. If I do this in the right way, I can only hurt their pride, not their soul.

However, this opens up a new layer of understanding. Because, sometimes I’m wrong, dead wrong even. Sometimes, what I perceive to be the truth is yet another illusion, an illusion I created for myself to feel comfortable about myself. And so integrity has come to mean stepping out of my comfort-zone and admitting that the truth is always more complex and challenging than I would want it to be. It means freeing myself of judgment, not allowing myself to interpret other peoples’ actions to serve my own peace of mind. Integrity means to stand naked in the eye of the storm and refuse to go for shelter.

And so I have learned to take this one step at a time, one choice at a time, learning as I go. Releasing old convictions and embracing new ones.

I would welcome any thoughts you have on this matter and I wish you all a joyous and insightful holiday season and an inspired 2014!

Integriteit - het oude loslaten en het nieuwe verwelkomen

Al jaren, het grootste deel van mijn volwassen leven, beschouw ik integriteit als een van mijn kernwaarden. En, door de jaren heen, is hierin een verdieping ontstaan. In deze laatste blog van 2013 (Ik ben er weer in januari) wil ik een aantal van deze gedachten met jullie delen en jullie gedachten horen.

Voor mij, het begrip integriteit heeft altijd betekend: waarachtig zijn, congruent. Doe wat ik zeg en zeg wat ik doe. Trouw blijven aan mijn beloften. Beloften alleen doen als ik van plan ben om ze na te komen. Andere mensen behandelen zoals ik zou willen dat ze mij behandelen. Ik heb mijn best gedaan om hier naar te leven. Soms lukte dat. En als het niet lukte, leerde ik mezelf te vergeven, steeds opnieuw.

Geleidelijk aan, toen ik ontdekte dat ik soms uit iets moest wegstappen dat niet langer goed voor mij voelde, ontstond een verdieping hierin. Integriteit begon ook te betekenen: trouw blijven aan mijn diepste waarden en overtuigingen. Ook als het betekent een eerder gedane belofte te moeten verbreken. Ik groei en ontwikkel als individu en soms moet ik dingen loslaten die niet meer behoren tot het pad dat ik moet lopen.

En een hele nieuwe complexiteit ontstond in het begrip van het woord Integriteit. Het betekent ook de waarheid ontdoen van alle illusies. De waarheid altijd spreken, ook als het mij pijn doet. De waarheid uitspreken aan anderen, met aandacht en liefde. Als ik dit op de juiste manier doe, kan ik alleen hun trots verwonden, niet hun ziel.

Dit opent een hele nieuwe laag van begrip. Want, ik heb niet altijd gelijk. Soms heb ik het helemaal bij het verkeerde eind. Soms denk ik de waarheid te zien, maar is dit gewoon een nieuwe illusie die ik heb gecreëerd om mezelf gerust te stellen. En zo kom ik tot de ontdekking dat integriteit betekent: het vermogen om uit mijn comfortzone te stappen en aan mezelf toe te geven dat de waarheid altijd veel meer complex en uitdagend is dan ik zou willen. Het betekent: mezelf bevrijden van oordeel, mezelf niet toestaan om andere mensen hun gedrag te interpreteren op zo’n manier dat ik me goed blijf voelen. Integriteit betekent: naakt in het oog van de storm staan en weigeren beschutting te zoeken.

En zo heb ik geleerd om dit één stap tegelijk te nemen, één keuze tegelijk, stap voor stap lerend. Het loslaten van oude overtuigingen en het verwelkomen van nieuwe.

Ik zou graag jullie gedachten over dit onderwerp willen horen en ik wens iedereen een vreugdevol en inzichtrijke uiteinde en een inspirerende 2014!

Inspiration

There are moments that I have no idea what to write about. Usually, a theme for my blog suggests itself through a talk with someone or something that happens. But sometimes, I simply lack inspiration.

Life presents us with all kinds of inspiring moments – moments that we suddenly understand something or moments that we suddenly become creative. However, sometimes the inspiration just isn’t there. And sometimes the inspiration is there but we can’t see it, we’re too engaged in life to step back and see what’s happening.

I have learned from a Dutch teacher of creative journaling to keep on writing, no matter how I feel about it. Every morning, I take out my journal and fountain pen and spend a half hour to an hour writing about anything that comes to mind - thoughts, events, dreams of the past night. And then also, sometimes I don’t know what to write about.

That is the moment that I take out a box with 100 little cards. On each card, I have written a word. For instance: Inspiration. I pick a random card and write for 10 minutes, writing anything that comes to mind about the word. By that time, I’m back into the flow of inspiration, insight, and creativity.

Another way to do this is to collect cuttings from newspapers and magazines - words, quotes, pictures or entire stories. Keep these in a large folder and take one out when you need inspiration for writing, painting, or simply thinking.

This will feel contrived at first. But once you get used to it, it’s a lot of fun and brings you to all kinds of new places!

How do you inspire yourself?

Let yourself be inspired by these images!

Inspiratie

Er zijn soms momenten dat ik echt niet weet wat ik moet schrijven. Meestal komt een thema voor deze blog gewoon binnenrollen, via een gesprek met iemand of iets dat ik heb meegemaakt. Maar soms is de inspiratie er gewoon niet.

Het leven brengt ons allerlei inspirerende momenten - momenten waarin wij iets begrijpen dat we niet eerder hadden begrepen of momenten waarin wij heel creatief worden. Maar het kan ook gebeuren dat de inspiratie uitblijft. Het kan ook zijn dat de inspiratie er is maar dat we het niet kunnen zien. Teveel ruis in het hoofd, te weinig aandacht.

Ik heb van Christine de Vries geleerd om altijd te schrijven, ongeacht hoe helder mijn inspiratiemomenten wel of niet zijn. Elke ochtend pak ik mijn dagboek en mijn vulpen en breng een halfuur tot een uur door met schrijven. Spontaan schrijven over iets dat mij bezighoudt of schrijven over mijn dromen van de afgelopen nacht. En soms weet ik dan ook even niet waarover ik moet schrijven.

Op dat moment pak ik een doosje met 100 kaartjes erin. Op ieder van deze kaartjes heb ik een woord geschreven. Bijvoorbeeld: Inspiratie. Ik pak een willekeurige kaart en ga 10 minuten lang alles opschrijven dat in mijn hoofd opkomt over dat woord. Voordat ik het weet, komt de stroom van inspiratie, inzicht en creativiteit weer op gang.

Een andere manier om dit te doen, is om knipsels te bewaren uit kranten en tijdschriften – een woord, een zin, een plaatje of misschien een heel artikel. Bewaar ze in een grote map. Of je nou schrijft, schildert, of gewoon nadenkt, je kunt een willekeurige greep uit deze voorraad doen om jezelf te inspireren.

In het begin voelt het even geforceerd. Maar het wordt steeds leuker en het kan je verrassende dingen brengen!

Hoe laat jij je inspireren?

Laat je je door deze plaatjes inspireren!

In the flow...

Last Tuesday, a group of women from all over the country came to meet at my place. Four of them, all living up north, decided to drive down together. To do so, one woman needed to catch a train from Groningen to Leeuwarden, where she would be picked up. She missed her train and discovered that she didn’t have a phone number to call to warn them. All she knew, was that they would be picking someone else up in Lelystad. So she decided to trust the universe to cooperate and got onto the first available train to Lelystad. She arrived there at the same moment that the car full of women arrived and joined them. All four of them arrived at my place right on time!

We all know the feeling of being in the flow. Everything seems to happen effortlessly. Everything works together to achieve what you need. Often this seems coincidental – now you see it, now it’s gone. Recently, I find myself discovering that it’s easy to step into the flow and stay there.

I illustrate this with something I wrote about earlier, the 5Rhythms dance meditation. The first rhythm, Flowing, is about the flow. It is the rhythm of connecting to the earth, giving yourself permission to be entirely embodied, without confining thoughts getting in the way. The movement comes from the feet, you allow your feet to carry you across the floor, without thinking, keeping your weight low, following the flow. Trusting that the earth will carry you.

I’m aware that the word trust has popped up in this blog frequently these past months. I become more and more convinced that this is a key word with many different aspects.

It is this same trust, this connection to the ground under your feet, that allows you to enter the flow of life. Letting go of worries, no longer fighting that which you cannot control. Trusting that you will be taken care of. Yes, I know how difficult this is. And I don’t recommend that you let go of all responsibility for your own life. However, to let something flow, you must not grasp it too tightly.

Do you give yourself permission to enter the flow?

Images to accompany this blog

In de flow...

Een groep vrouwen kwamen afgelopen dinsdag uit alle hoeken van het land bij mij een dag doorbrengen. Vier vrouwen uit het noorden hadden afgesproken samen te rijden. Hiervoor moest eentje vanuit Groningen naar Leeuwarden met de trein, waar ze dan zou worden opgehaald. Ze miste de trein naar Leeuwarden en ontdekte dat ze geen telefoonnummer bij haar had om de anderen te waarschuwen. Het enige dat ze wist, was dat een andere vrouw op het station in Lelystad zou worden opgehaald. Dus ze stapte in de eerstvolgende trein naar Lelystad, vertrouwend erop dat het universum mee zou werken. En, ja hoor, ze kwam precies op hetzelfde moment in Lelystad aan als de auto met vrouwen en kon alsnog meerijden. En het viertal kwam precies op tijd bij mij aan!

We kennen allemaal het gevoel om in de flow te zijn. De dingen gaan ineens vanzelf, zonder moeite. Alles werkt mee. Vaak lijkt het alsof dat op toeval berust – soms is het er ineens en dan ben je het weer kwijt. De laatste tijd leer ik steeds meer dat het vrij eenvoudig is om in de flow te komen en te blijven.

Ik grijp even terug naar iets dat ik eerder heb geschreven over de 5 Ritmes dansmeditatie. Het eerste ritme, Vloeiend, gaat over de flow. Het gaat over je verbinding met de aarde, jezelf kunnen toestaan om volledig in je lichaam aanwezig te zijn, zonder dat allerlei beperkende gedachten in de weg zitten. Vanuit je voeten ontstaat de beweging. Je laat je voeten je ergens heen leiden, gedachteloos, gewicht laag, de stroom volgend. Vertrouwend dat de aarde je zal dragen.

Ik ben me ervan bewust dat het woord vertrouwen regelmatig terugkeert in deze blog de laatste tijd. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat het een belangrijk begrip is en dat het vele aspecten kent.

Het is iets van deze vertrouwen, deze verbondenheid met de grond onder je voeten, dat maakt dat je jezelf kan toestaan om in de flow te komen. Het gepieker loslaten, niet meer vechten tegen de dingen die je niet kunt beïnvloeden, vertrouwen dat er voor je zal worden gezorgd. En ik weet hoe moeilijk dat kan zijn. Ik pleit er ook niet voor om alle verantwoordelijkheid voor je leven uit je handen te laten vallen. Maar, om iets te laten stromen, moet je het niet krampachtig vasthouden.

Sta jij jezelf toe om in de flow te komen?

Beelden voor bij deze blog

Desire

“Desire and longing shapes the identity as it moves along, refusing to choose between what is looked for on the outside and what might be found on the inside.” David Whyte

I found this quote in a mini-essay on the difference between Ambition and Desire. It fit totally to the situation that I described in my last blog. The project that I was committed to was changing, taking on a different shape than the shape of my ambitions. When we met as a team, to discuss the situation, we realized that it still answered to each of our deepest longings – to share our work and find synergy in working together. And so we let the original ambition go and just went with the desire, exploring what shows up. And the adventure that we have embarked on now is far more alluring and exciting than the original ambition.

The word desire popped up in another conversation, when a friend commented that giving in to desire was something to be controlled. Like a wildfire that needs to be tamed. And, even though I was aware that he used the word differently, I do wonder if this type of desire isn’t also a signal that should be taken seriously. There is always a reason to desire something or someone. And the reason just may be important.

For instance, you have a very strong desire to eat chocolate ice cream. And you also feel you need to watch your waistline. Is it possible that this craving is a way of covering up the real issue, that you are feeling unhappy about yourself? Suddenly the real issue is finding out how to be happier with yourself instead of doing your best not to give in to that craving for ice cream.

It is possible that giving in to some forms of desire could lead a person down a destructive path. My sense is that this is only true if that person is already bound to that path. Someone with an intense desire to hurt people is a dangerous person. Putting the lid on that desire will only work temporarily. And when the lid does pop off, the desire may have gone demonic. We have seen tragic instances of that in recent years.

True, deep desire in a healthy psyche is like a lighthouse, beckoning and warning us for things we must see in order to grow and develop. Trying to control desire would be just as unwise as extinguishing the beacon of that lighthouse.

How do you listen to your deepest desire?

Images to accompany this blog

Verlangen

“Desire and longing shapes the identity as it moves along, refusing to choose between what is looked for on the outside and what might be found on the inside.” David Whyte

Ik vond dit citaat in een stuk over het verschil tussen Ambitie en Verlangen. Het paste precies op de situatie die ik beschreef in mijn vorige blog. Het project waaraan ik me heb gecommitteerd neemt een andere vorm aan dan de vorm van mijn ambities. Toen wij bij elkaar kwamen als team, om dit te bespreken, ontdekten we allemaal dat het nog steeds beantwoordt aan ieder van onze diepe verlangens – om ons werk te delen en synergie te zoeken in samenwerking. We lieten de oorspronkelijke ambitie los en focusten op het verlangen. En geleidelijk ontstond iets nieuws, iets veel spannender en mooier dan de oorspronkelijke ambitie.

Het woord verlangen, kwam ook boven tijdens een gesprek met een vriend. Hij liet vallen dat verlangen iets is dat gecontroleerd moet worden, waaraan je je beter niet kan toegeven. Als een uitslaande brand dat bedwongen moet worden. Ik was me ervan bewust dat hij het woord gebruikte vanuit een andere invalshoek. Maar is dit verlangen niet ook een signaal dat serieus moet worden genomen? Er is altijd een onderliggende reden, de bron van dit verlangen. Dit zou best eens belangrijk kunnen zijn.

Stel, je verlangt heel erg naar een chocolade ijsje. En je vindt van jezelf dat je een paar kilo’s lichter mag worden. Is het niet mogelijk dat dit verlangen een manier is om weg te lopen van het feit dat je niet blij bent met jezelf? Ineens gaat het niet meer over of je wel of niet dat ijsje mag, maar over hoe je gelukkiger met jezelf zou kunnen worden.

Het is best mogelijk dat, voor sommige mensen, toegeven aan een verlangen een stap is op een destructieve pad. Ik geloof dat dit alleen zo is, als die persoon toch al op dat pad zit. Iemand met een intense verlangen om andere mensen pijn te doen is gevaarlijk. Dat verlangen onderdrukken kan alleen tijdelijk werken. En als de deksel ineens eraf vliegt, heeft het verlangen ondertussen demonische vormen aangenomen. We hebben de afgelopen jaren hiervan tragische voorbeelden meegemaakt.

Echte, diepe verlangen in een gezonde psyche is als een vuurtoren. Het wenkt ons en waarschuwt ons voor de dingen die we moeten zien, zodat wij kunnen groeien en ontwikkelen. Dit verlangen onderdrukken zou net zo onverstandig zijn als de baken van het vuurtoren doven.

Hoe luister jij naar jouw diepste verlangen?

Beelden voor bij deze blog

Trust

I have written about trust before. But this fall, the theme keeps appearing in my own life. Which is a good reason to take it a little further and deeper.

Early this year, I had an idea that would enable me to combine my counseling practice with initiatives that other people were developing. The idea felt right, the people I approached were enthusiastic, and a project was born. As an experienced project manager, I led the project carefully from one step to the next. Project management is about inspiration and collaboration. But it is also about control.

As time passed, events started calling my attention to the fact that the project might turn into something totally different, something I hadn’t foreseen. My first reaction was to panic. At the same time, however, I felt that there was an important lesson to learn here. That which is emerging just may turn out to be better and more valuable than my original idea.

But then, I will have to let go of all control. I will have to trust in our collaboration. But what’s even more important, I will have to trust that life gives me exactly what I need. And this is very difficult. I don’t think I’m the only person who holds on to what I have, what I can control, out of fear.

We do this in relationships as well. We hold on to people out of fear of losing them and ending up alone. Even though, if we can let go and trust, the relationship will be probably able to thrive and grow. And if it can’t, then maybe you should ask yourself what is worse, the relationship or being alone.

Can we trust that the collaboration, our relationships, our friendships can thrive without control and fear? I learn increasingly to do so. And you?

Images to accompany this blog

Vertrouwen

Ik heb eerder geschreven over vertrouwen. Maar dit najaar komt het thema in mijn eigen leven steeds boven drijven. Een mooi aanleiding om het een verdere verdieping te geven.

Begin dit jaar kreeg ik een idee dat mij in staat zou stellen om mijn praktijk verder uit te bouwen in samenwerking met anderen. Het idee voelde precies goed, de mensen die ik benaderde waren enthousiast en een project werd geboren. Als ervaren projectmanager, leidde ik het project zorgvuldig van de ene stap naar de ander. En projectmanagement gaat weliswaar over inspiratie en samenwerking, maar ook over controle.

In de loop van de maanden begonnen de gebeurtenissen mij op iets anders te wijzen. Het project zou misschien niet de vorm aannemen dat ik voor ogen had. Het zou misschien heel iets anders worden. Mijn aanvankelijke reactie was dat van paniek. Tegelijkertijd voelde ik dat hier een belangrijke les in verscholen zit. Dat wat hier ontstaat, zou best eens beter en waardevoller zijn dan wat ik had bedacht.

Maar dan moet ik alle controle loslaten en vertrouwen. Vertrouwen in de samenwerking maar, nog belangrijker, vertrouwen dat het leven mij geeft wat ik nodig heb. En dit is best moeilijk. Ik denk dat ik niet de enige ben die zich vastklampt aan wat zij heeft, wat gecontroleerd kan worden, uit angst.

We doen het in relaties ook, ons vastklampen aan mensen uit angst dat we alleen komen te staan. Terwijl, als we loslaten en vertrouwen, de relatie juist in staat is om te groeien en verdiepen. En als de relatie dat niet kan, dan rijst de vraag wat beter voor je is, in de relatie blijven of alleen staan.

Kunnen wij erop vertrouwen dat de goede samenwerking, de goede relaties, zich juist gedijen zonder controle, beheersing, of angst? Ik leer het steeds meer. En jij?

Beelden voor bij deze blog

Laughter

A very dear friend of mine has the gift of making me laugh when I’m feeling upset. Not by not taking me seriously. He does, he first dives in and resonates with my emotion, showing me his understanding of it, holding space for me while I express it. And then, gradually, he brings in soft, gentle silliness… the clown who offers me his bunny slippers as comfort. And I start giggling, taken out of myself and into the world. The world that always carries joy in it, no matter what private sorrow is breaking our hearts.

And this, I think, is the function of laughter. To allow us to touch the joy, no matter how briefly, as a reminder that the world - life, the universe - is full of joy. Even the very darkest parts of it, even those are filled with dark, sparkling joy.

In Buddhism, laughter is said to be one of the strongest medicines against negative thoughts. You cannot cling to the past or future and laugh at the same time. It keeps you in the moment.

Laughter, like hugging, produces the right kind of hormones in our bodies to counterbalance the effects of stress and sorrow.

But laughter that is used as a mask, to try and block our negative feelings, will only increase the stress. You can feel the difference. Laughter from tension can feel helpless, not being able to stop laughing, maybe even turning to tears. After the laughter subsides, the tension will still be there, under the mask.

Real laughter will give you a sense of release, of being able to let go. It may also turn into tears, when the ‘letting go’ becomes powerful. Like water streaming over a dam. You may feel relieved or grateful. Whatever was giving you pain or sorrow, will have retreated to a place that no longer affects you as strongly as it did. Yes, it will still be there. But you can observe it without it overwhelming you.

When was the last time laughter healed you?

Images to accompany this blog

p.s. I will be traveling for the next week or two and have found that not to be the best time to try and work on the blog. So be patient, I will get back to it!

Lachen

Een goede vriend kan mij altijd aan het lachen maken als ik in de grip van hevige emoties zit. Niet omdat hij mij niet serieus neemt, integendeel. Hij stelt zich helemaal open voor mijn gevoel, luistert met zijn hart en laat merken dat hij mij hoort en begrijpt. En dan, geleidelijk aan, begint hij lieve, grappige gebaren te maken. Als een clown, die mij wil troosten met konijn-pantoffeltjes. En ik begin te giechelen. Mijn aandacht is niet meer naar binnen gericht, naar mijn privé pijn of verdriet. Ik sta weer in de wereld. De wereld die altijd vol vreugde zit, ook al breekt ons hart.

En dit is, volgens mij, de echte waarde van gelach. Het stelt ons in staat om, al is het maar heel even, met die vreugde in aanraking te komen. Als herinnering dat de wereld, het leven, het universum – een vreugdevol plek is. Zelfs de donkerste hoeken ervan zitten vol fonkelende vreugde.

Het Boeddhisme zegt dat lachen een van de sterkste medicijnen is tegen negatieve gedachten. Als je lacht, kun je je niet vastklampen aan het verleden of toekomst. Je kunt alleen in het hier-en-nu lachen.

Net als knuffelen, produceert lachen belangrijke hormonen in ons lichaam die de effecten van stress en verdriet tegengaan.

Maar lachen kan ook dienen als masker, om negatieve emoties te blokkeren, te negeren. En dan zal de stress alleen maar toenemen. Je kunt het verschil voelen. Lachen vanuit spanning kan hulpeloos voelen. Je kunt misschien niet ophouden, je kunt er buikpijn van krijgen, er kunnen zelfs tranen over je wangen lopen. Maar als het gelach wegebt, is de spanning nog steeds aanwezig.

Echt lachen voelt als loslaten, los komen van iets. Er kunnen, als het loslaten intens is, ook tranen komen. Zoals een dam die doorbreekt als het water te hoog rijst. Je voelt je na afloop misschien opgelucht, misschien dankbaar. Dat wat je pijn of verdriet deed, staat meer op afstand van je… Nog wel aanwezig maar je kunt ernaar kijken, zonder ermee overweldigd te worden.

Wanneer was de laatste keer dat jij genezend lachen hebt ervaren?

Beelden voor bij deze blog

p.s. De komende week of twee ben ik op reis. Het lukt me niet goed om dan aan mijn blog te werken. Heb geduld, daarna zal ik weer aan de slag gaan!

Walking away

A friend called me recently, in need of a sparring partner. For many years she has participated, happily, within a group. Recently she even held a position of authority within the group. And, doing so, she became painfully aware of a snake pit of jealousy, competition, and tension. She was no longer sure why she really participated in the group, it no longer brought her the simple pleasure of the beginning years. She discovered that she wasn’t the only person who felt this way. So she tried to use her position to change the situation. It didn’t help, it only got worse.

What a dilemma! She actually thought that maybe she just wasn’t ‘good enough’ to change things. It was so difficult to accept how powerless she felt. During our conversation, we both became aware of the fact that what she really wanted to do was to turn her back on the whole thing. This organization no longer fit how she wanted to live and work.

Deciding to walk away is a very, very difficult decision. Even when you feel that the situation is sucking all your energy from you and not giving anything back. This is true for group memberships, relationships, your workplace, etc. There are so many inner voices holding you back: the voice that tells you to be loyal, the voice that says that you haven’t tried hard enough, the voice that says that you expect too much…

It reminds me of a favorite saying of my, now deceased, stepfather: “Don’t be a quitter.” He was convinced that once you choose a course of action, you must stick to it. Entire countries do this – beginning a war and not being able to pull back.

Walking away from a situation that is not, or no longer, good for you requires insight, courage, and trust. Have you done what you can to change it? Without losing your integrity? Then turn around and walk away. Yes, it will hurt. Yes, you are worth it.

What voices hold you to situations that are not or no longer good for you? How do you deal with them?

Images to accompany this blog

Weg lopen

Een vriendin belde mij, op zoek naar een klankbord. Ze maakt al heel veel jaren, met veel plezier, deel uit van een groep. Ze bekleedde zelfs nu een bestuursfunctie daarbinnen. En de laatste tijd werd ze steeds bewuster van het feit dat ze hierdoor werd blootgesteld aan slangenkuil van spanning, onderlinge concurrentie en kinnesinne. Eigenlijk wist ze niet meer waarom ze aan de groep meedeed. Het bracht haar zelden de eenvoudige plezier dat het in de beginjaren had gedaan. Ze ontdekte dat ze niet de enige was die hier last van had. Dus probeerde ze, vanuit de bestuursfunctie, de situatie te veranderen maar het was niet gelukt. De situatie werd alleen erger.

Wat een lastige dilemma! Eigenlijk vond ze dat ze ‘goed genoeg’ moest zijn om de situatie voor iedereen te veranderen. Het was moeilijk om te verkroppen dat ze machteloos hierin stond. Tijdens ons gesprek werd het voor mij en voor haar duidelijk dat wat ze eigenlijk wilde doen was zich terugtrekken. Deze organisatie paste niet meer bij hoe ze in het leven en haar werk wilde staan.

Wat is het moeilijk om het besluit te nemen om weg te gaan! Ook al voel je dat het je alleen energie kost en geen energie geeft. Dit geldt voor deelnemen aan groepen, voor relaties, voor werkkringen enz. Zoveel innerlijke stemmen die jouw tegenhouden om je overtuiging te volgen: de stem die zegt dat je loyaal moet zijn, de stem die zegt dat je nog niet hard genoeg heb geprobeerd, de stem die zegt dat je teveel ervan verwacht…

Ik moet denken aan een lijfspreuk van mijn stiefvader destijds: “Don’t be a quitter.” Ook hij geloofde dat als je eenmaal A zegt, je nooit, nooit meer B mag zeggen. Hele landen doen dit ook - beginnen aan een foute oorlog en niet durven terugtrekken.

Weg lopen uit iets dat niet (meer) goed voor je is vraagt inzicht, moed en vertrouwen. Heb je gedaan wat je kon om het te veranderen? Zonder jouw integriteit prijs te geven? Stap dan eruit weg. Ja, het zal pijn doen maar jij bent het waard.

Welke stemmen houden je vast bij situaties die niet (meer) goed voor jou zijn? Hoe ga je hiermee om?

Beelden bij deze blog

Distraction

I should have posted a blog a week and a half ago (yes, I did promise a weekly blog!). But there was so much distraction: my house was undergoing renovations, I went on a trip… things kept coming up. Finally I resigned myself to the fact that taking care of myself was temporarily more important than keeping my promise to myself and my readers. But I didn’t like it one bit.

We can get so easily distracted. Before you are aware of it, you aren’t doing what you’d planned to do but something else entirely. When I sit down for a mindfulness session, I suddenly find myself thinking up this blog text. I gently let the thought go – “Not now, later.” But in the 20 minutes that I sit there, I have to let the thought go at least 10 times.

However, this is exactly what mindfulness is about. If your goal is to empty your head, you can get pretty frustrated in no time! The goal is to observe yourself with a friendly attitude, to witness that you get distracted, and to gently bring yourself back to the exercise. And by practicing this loving attention, you become aware of the fact that you are not the person who lets himself get distracted, you are the person observing this, the witness.

So today I finally sat down to write the blog, without distractions.

How often do you get distracted in a day? Are you aware of it?

Images to accompany this blog

Afgeleid

Ik had al anderhalve week geleden een blog moeten posten (ja, ik beloofde echt een wekelijkse blog!). Er was echter teveel afleiding: bij mij thuis wordt verbouwd, ik ging een week op reis… telkens kwam er weer iets tussen. Uiteindelijk legde ik me erbij neer dat voor mezelf zorgen tijdelijk belangrijker was dan mijn verplichting nakomen aan mezelf en mijn lezers . Maar echt leuk vond ik het niet.

We raken zo, zonder erbij na te denken, afgeleid. Voordat je het weet, ben je niet datgene aan het doen dat je van plan was, maar heel iets anders. Als ik voor een mindfulness oefening ga zitten, ben ik binnen de kortste tijd een tekst voor deze blog aan het bedenken. Ik laat de gedachte vriendelijk los – “Niet nu, straks.” En toch speel ik het klaar om, in de 20 minuten dat ik zit, zeker 10 keer de gedachte opnieuw los te moeten laten.

Maar eigenlijk gaat het daar juist om. Het doel is niet om je hoofd leeg te maken. Als je dat nastreeft, kun je erg gefrustreerd raken! Het doel is om jezelf vriendelijk te observeren, te zien dat je afgeleid wordt en jezelf liefdevol terug te brengen naar de oefening. En door jezelf deze liefdevolle aandacht te geven, word je steeds bewuster van het feit dat jij niet diegene bent die zich door allerlei gedachten laat afleiden, maar juist diegene bent die daar met aandacht naar kijkt.

En vandaag ging ik er toch voor zitten om de blog niet langer uit te stellen, me niet langer laten afleiden, maar hem nu te schrijven.

Hoe vaak word jij afgeleid op een dag? Ben je ervan bewust?

Beelden voor bij deze blog

Conflicting emotions

A friend sent me an email saying that she felt a longing to spend more time alone in nature. And, at the same time, she felt resistance to it.

I’m in the same boat this morning. I keep settling down at the computer to write this blog. And then I get distracted again. Part of me wants to concentrate on writing. Part of me wants to go outside and enjoy the good weather we’re having. The tension between these two feels disturbing. However, this tension is important. It makes me aware of the fact that different parts of me are at work.

This is the core of the Voice Dialogue approach. We are made up of different selves (subpersonalities) Some are dominant (primary) and some are tucked away where we are hardly aware of them. Usually it’s a dominant Self who takes decisions for us. The Pusher, for instance, who wants us to always achieve, or The Pleaser, who wants to be nice to people, or The Helper, always looking out for others.

But for each of these selves, there are opposite selves. Opposite to The Pusher, who thinks I really should get down to work and finish this, stands The Carefree Child, who wants to go play outside. I tend to suppress this self because there are so many things I want to do. But, if I allow this voice to be heard, he makes sure I don’t work too hard.

The clue is to stay aware of the fact that you are not this primary self nor the suppressed self. You are in the middle, holding both selves. If you can hold the tension, in this awareness, what you really need will emerge. And so, by playing with my different selves, I finally managed to finish my blog. Now I can go play outside!

What primary selves have you discovered? And can you perceive their opposite, suppressed, selves?

Images to accompany this blog

Tegenstrijdige gevoelens

Ik kreeg een email van een vriendin waarin ze vertelde dat ze ernaar verlangt om meer tijd alleen in de natuur door te brengen. En tegelijkertijd voelt ze hier weerstand tegen.

Met mij is vanochtend hetzelfde aan de hand. Ik ga steeds voor de computer zitten om deze blog te schrijven. Maar vervolgens word ik afgeleid. Een deel van me wil geconcentreerd schrijven. Een deel van me wil juist naar buiten, genieten van het mooi weer. De spanning hiertussen voelt niet prettig. En toch is de spanning belangrijk, het maakt me ervan bewust dat er twee kanten van mezelf aan het werk zijn.

Hier gaat de benadering Voice Dialogue over. Deze gaat ervan uit dat wij uit verschillende ‘ikken’ (subpersonen) bestaan. Sommige zijn dominant en anderen zijn juist heel diep weggestopt. Meestal nemen onze dominante subpersonen beslissingen. De Drammer, die vindt dat ik heel goed mijn best moet doen, De Pleaser, die mensen het naar hun zin wil maken, of De Helper, die altijd voor anderen klaarstaat.

Maar voor ieder van deze ‘ikken’, bestaat een tegenovergestelde ‘ik’. Tegenover De Drammer die vindt dat ik nu mijn blog moet afmaken, staat ook een Vrolijke Flierefluiter, die vindt dat ik lekker mag gaan buitenspelen. Deze subpersoon wordt vaak onderdrukt bij mij omdat ik altijd heel veel wil doen. Maar, als ik mezelf toesta om deze onderdrukte ‘ik’ aan het woord te laten, voorkomt hij dat ik niet ga doordraven.

De kunst is om bewust te blijven van het feit dat je niet die ene dominante ‘ik’ bent en ook niet de andere onderdrukte ‘ik’, maar tussenin staat. Door bewust te blijven van de spanning tussen ze allebei, komt naar boven wat je echt wilt gaan doen. En zo komt, door te spelen met mijn tegenstrijdige ‘ikken’, mijn blog toch vandaag af. En nu naar buiten!

Welke dominante ‘ikken’ kun je bij jezelf herkennen? En zie je hun tegenovergestelde ‘ikken’?

Beelden voor bij deze blog

Body language

One of the participants at a workshop I held arrived that day on crutches. She had sprained her ankle and it was still very sore. But she was sure she would be able to do the workshop. I was planning to do several exercises using movement so I asked her to listen carefully to her body.

What do we mean when we ask someone to listen to their body? And why do we sometimes ignore our body’s signals? In my work and private life,I have found that this is a wonderfully complex area of experience.

My instructions to her were perfectly clear: If she were to feel tired or her ankle would start hurting, she was to sit down and rest, and try to find another way to do the movement.

But, imagine that she has this little inner voice saying she should always make a good impression on people? Or a voice urging her to be an achiever? Chances are, she wouldn’t even allow herself to feel tired or her ankle hurting.

Sometimes this can cause physical problems. My enthusiasm about registering for all kinds of seminars and workshops led to a period that I wasn’t taking enough time to rest and incorporate what I had learned. So, even though I had done nothing physically tiring, when I got home, I started feeling lower back pains. Having ignored the subtle signs that I was overtaxed, my body decided to show me in a not so subtle way!

Our bodies can also show signs of repressed emotions like anger, fear or sorrow. Do you clench your jaws, biting back something? Are your shoulders stooped from carrying too many worries? Or maybe ducking away in fear? I discovered that an old stiffness in my right shoulder was actually left over from the old gesture of warding off blows. After the discovery, I could learn to relax the shoulder.

I often use a ‘bodyscan’ to discover what my body needs. This can be still (sitting or lying down) or in movement (even dance). Concentrate on different parts of your body. Pay extra attention to jaws and neck, shoulders, upper and lower back, and pelvis. Tension in these areas often goes unnoticed. Feel where there is tension, stiffness, or pain. What does your body/mind really need? Chances are that you need something you have been denying yourself recently.

What does your body need right now?

Images to accompany this blog

Lichaamstaal

Een deelnemer aan één van mijn workshops kwam de bewuste dag aan op krukken. Ze had haar enkel verzwikt en het was nog kwetsbaar. Maar ze dacht dat ze in principe aan alles mee zou kunnen doen. Ik was van plan om verschillende bewegingsoefeningen te gebruiken dus ik vroeg haar om goed te blijven luisteren naar haar lichaam.

Wat bedoelen we als we iemand vragen om naar hun lichaam te luisteren en wat maakt dat je dat soms niet doet? Sinds mijn jaartraining Werken met Lichaamstaal bij de ALchemist, ontdek ik steeds meer hierover in de praktijk. Het is een complexe en veelzijdige vraag.

Mijn aanwijzing was in principe heel duidelijk. Als ze zich even vermoeid zou voelen of last van haar enkel zou krijgen, moest ze gaan zitten, rust nemen en, een andere manier vinden om de beweging te maken.

Maar stel voor dat er een innerlijke stem in haar aanwezig is die vindt dat ze altijd een goede indruk op andere mensen moet maken? Of een stemmetje dat vindt dat ze altijd moet presteren? Kans is dat ze dan zichzelf niet zal toestaan om zelfs te voelen dat ze moe is of last van haar enkel heeft.

Soms kan een lichamelijk probleem juist op deze manier ontstaan. Mijn neiging om heel enthousiast aan allerlei cursussen en workshops deel te nemen zorgde ervoor dat ik in een bepaalde periode te weinig tijd nam om tot rust te komen en al het geleerde te laten bezinken. Ondanks het feit dat ik geen lichamelijk zware activiteit had gedaan, kreeg ik, toen ik thuiskwam, last van mijn onderrug. Ik had subtiele signalen genegeerd dat ik teveel deed. En nu liet mijn lichaam me op een minder subtiele manier merken dat ik mezelf te zwaar had belast.

Onze lichamen kunnen ook sporen van onderdrukte emoties laten zien, zoals boosheid, angst of verdriet. Als je je kaken veel op elkaar klemt, wat bijt je terug? Als jouw schouders erg gebogen hangen, waaronder ga je gebukt? Of ben je misschien angstig in elkaar gedoken? Ik ontdekte op een gegeven moment dat de hele oude stijfheid in mijn rechter schouder nog altijd de neiging liet zien een pak slaag af te willen wenden met mijn arm. Pas dan kon ik de schouder leren ontspannen.

Ik gebruik vaak een ‘bodyscan’ om plekken op te sporen in mijn lichaam die gespannen of pijnlijk zijn. Dit kan in stilte (zittend of liggend) of juist bewegend (zelfs dansend). Loop in gedachte elk onderdeel van je lichaam door, vooral kaak, nek, schouders boven en onderrug en bekken. Spanning in deze gebieden gaat vaak onopgemerkt. Voel bij alles of er spanning zit en hoe het wel of niet wil bewegen. Sta jezelf toe om te voelen wat de spanning, stroefheid of pijn wil zeggen. Wat hebben je lichaam en geest eigenlijk nodig? Kans is dat je iets nodig heb dat je jezelf al een poosje ontzegt.

Wat heeft jouw lichaam op dit moment nodig?

Beelden bij deze blog

My favorite people

Some people can push all my wrong buttons. They don’t even have to try, it just happens. I can recognize two patterns there: First, domineering men who want to walk all over me and don’t listen to reason. Second, women who act out all their drama and have the need to justify everything they do.

If you’ve been reading carefully, you already recognized the exaggerated tone in the last two sentences, betraying the signs of what psychologists call ‘transference’. That’s a fancy way of saying that someone subconsciously reminds me of someone from my early years who had a big impact on me. This triggers an automatic reaction in me as if it were this person.
This doesn’t necessarily have to be behavior. It can be as subtle as a certain perfume or physical appearance.

I've trained myself to recognize transference and it usually doesn’t occur. Or when it does occur, I see it quickly and can change my reaction. But still… some people can and do get to me...

I am, by the way, talking about negative transference here. Positive transference can also occur. Like the lady with pretty white curls who reminds you of your beloved grandmother. (Yes, I really had a client tell me that once! I’m happy he did, so I could help him say critical things to me as well.)

How do you recognize transference? Is there someone you prefer to avoid or with whom you often end up arguing? Without you really understanding why? Put an empty chair across from you and imagine him (or her) sitting in it. Think about all the things you dislike about that person. Then look away and look back. Ask yourself who is really sitting in that chair. Note the first name that comes to mind. Let this sit for a day and then go back and think about your relationship with that person and how you used to react to him. You may just start recognizing a pattern.

When it happens again, say to yourself, “He’s not so-and-so. He reminds me of him. But I can react differently now, I don’t need to react in the same way.” Thank this person silently for giving you the chance to learn more about yourself.

Do you recognize transference? How do you deal with it?

Images to accompany this blog

Mijn favoriete mensen

Er zijn mensen die mij meteen op de kast jagen. Zonder dat ze er iets voor hoeven te doen. Het gebeurt vanzelf. Ik kan daar twee patronen in herkennen: Ten eerste, dominante mannen die over mij heen willen walsen en niet voor rede vatbaar zijn. Ten tweede, vrouwen die de neiging hebben om hun drama uit te vergroten en die continu hun acties moeten rechtvaardigen.

Als je goed leest, kun je aan mijn overdreven toon bij de laatste twee zinnen al de tekens zien van ‘overdracht’. Dat is psychologisch jargon voor hoe sommige mensen je onbewust doen denken aan mensen uit jouw eerste levensjaren die een grote impact op je hebben gehad. De associatie triggert meteen een reactie alsof het dezelfde persoon uit je jeugd betreft.

Het hoeft niet eens om karaktereigenschappen te gaan. Een bepaalde geur of lichaamsbouw kan genoeg zijn om de reactie te laten ontstaan.

Ik heb mezelf getraind om de overdracht te herkennen waardoor ik er tegenwoordig niet heel vaak last van heb. En als het optreedt, herken ik het snel en kan meestal snel herstellen. En toch trap ik er af en toe goed in!

Ik heb het trouwens nu vooral over negatieve overdracht. Maar er is ook positieve overdracht, denk bijvoorbeeld aan de dame met mooie witte krullen die je doet denken aan de oma die je zo lief vond. (Jaja, dit zei een cliënt echt een keertje tegen mij. Ik ben blij dat hij het vertelde, toen kon ik hem helpen om ook onaardig tegen me te doen.)

Hoe herken je overdracht? Is er iemand die je liever ontloopt of waar je makkelijk woorden mee krijgt? Zonder dat je helemaal begrijpt waarom? Zet een stoel tegenover je en stel die persoon in de stoel voor. Denk aan alle voorvallen waar je je aan heb geërgerd. Kijk dan even weg en kijk weer terug. Vraag je jezelf af wie echt in de stoel zit. Noteer de eerste naam die bij je opkomt, censureer het niet meteen weg. Laat het even liggen en ga de volgende dag rustig nadenken over de relatie tussen jou en die persoon en over hoe je destijds op hem (of haar) reageerde. Kans is dat je het patroon al begint te herkennen.

En zit je er weer middenin? Zeg rustig tegen jezelf “Hij is niet die-en-die. Hij doet me er wel aan denken, maar ik sta nu anders in het leven en hoef niet op dezelfde manier te reageren.” Bedank die persoon in je hart dat je de kans heb gekregen om jezelf beter te begrijpen.

Herken jij soms overdracht? Hoe ga je er dan mee om?

Beelden bij deze blog

Impatient

Yes, I have to admit that I have my impatient moments. They especially plague me when I’ve hatched a brilliant idea and want to carry it out immediately. Every delay is a source of irritation: people who don’t answer immediately, the wrong weather, traffic jams, appointments that are difficult to make, etc. I start feeling like a horse fuming at the bit.

My mind knows that this is a useless emotion. It uses up valuable energy. It keeps me out of the present moment, I am totally focused on the future and my desire. Willing replaces being present. I simply feel out of sorts.

Yesterday I took part in an introductory workshop held by my colleague Nanette Kant on Life Coaching in Nature. I’m deeply impressed by her approach to time. We are all a part of nature and the laws of nature apply to ourselves. Everything has a natural time and season, a right moment. We can learn to trust this. If we follow our natural tempo, things will flow. If we try to force and control things, they won’t and we’ll get frustrated and blocked.

My own way to deal with feelings of impatience and frustration is similar to her approach. I sit down in a quiet place, close my eyes, breathe deep and let the breath go with a sigh. Then I recite the following words to myself, silently:
• I do not need to have everything immediately
• I may allow myself to wait
• I may trust that things happen when the time is ripe
• And, if not, something else will happen

Afterwards, I remain sitting, observing my breath, my body, sounds and sensations around me. Mindfully in the moment. My feelings of frustration ebb away and I start feeling at peace with that which is.

While writing this, I was suddenly reminded of Pete Seegar’s interpretation of a bible text in the beautiful song Turn, Turn, Turn:

To Everything there is a season
And a time for every purpose, under Heaven

A time to be born, a time to die
A time to plant, a time to reap
A time to kill, a time to heal
A time to laugh, a time to weep

A time to build up, a time to break down
A time to dance, a time to mourn
A time to cast away stones, a time to gather stones together
…

How do you deal with your impatient moments?

Images to accompany this blog

Ongeduldig

Ik moet bekennen, ik heb mijn ongeduldige momenten. Vooral als ik een idee krijg waar ik heel enthousiast over raak. Dan wil ik het ook meteen uitvoeren. Elke vertraging irriteert me: mensen die niet meteen antwoord geven, verkeerde weersomstandigheden, file, agenda’s die niet passen etc. Ik voel me dan net zo’n steigerend paard.

Mijn hoofd weet dat dit geen enkele zin heeft. En het kost me waardevolle energie. Het haalt me uit het hier-en-nu, ik ben alleen gefocust op de toekomst en wat ik eigenlijk wil. Het willen komt in de plaats van het aanwezig zijn. Kortom, ik voel me dan niet lekker.

Gisteren woonde ik een introductiedag bij over Natuurcoaching van collega coach Nanette Kant. Ik ben onder de indruk van haar benadering van de tijd. Wij maken deel uit van de natuur en alles dat wij doen heeft ook een natuurlijke tempo en cyclus, een juiste moment. We kunnen leren om daarop te vertrouwen. Als we de tempo van onze natuur volgen, stroomt alles. Als we dat niet doen, als we alles willen controleren, raken we gefrustreerd en geblokkeerd.

Mijn eigen manier om gevoelens van ongeduld en frustratie weg te laten vloeien lijkt ook hierop. Ik ga rustig zitten, sluit mijn ogen, adem diep in en zucht. Daarna herhaal ik de volgende woorden in mezelf:
• Ik hoef niet alles meteen te hebben
• Ik mag mezelf toestaan om te wachten
• Ik mag er op vertrouwen dat de dingen komen als de tijd er rijp voor is
• En, zo niet, komt er iets anders

Vervolgens blijf ik even zitten, mijn aandacht bij mijn ademhaling, lichaam, de geluiden en sensaties om me heen. Mindful in het moment. Het gevoel van frustratie stroomt weg en ik voel weer vrede met wat er is.

Al schrijvend moet ik nu denken aan Pete Seegar z’n vertaling van een bijbel tekst, in het prachtig lied Turn, Turn, Turn:

To Everything there is a season
And a time for every purpose, under Heaven

A time to be born, a time to die
A time to plant, a time to reap
A time to kill, a time to heal
A time to laugh, a time to weep

A time to build up, a time to break down
A time to dance, a time to mourn
A time to cast away stones, a time to gather stones together
…

Hoe ga jij om met jouw ongeduldige momenten?

Beelden bij deze blog

Pen dialogues

I keep a journal. I’ve done so ever since I started traveling. Instead of writing letters to my mother, I recorded everything in a journal and showed it to her afterwards. Later, I used a journal during difficult periods, to ‘get things off my chest’. And after a while, I started recording things I didn’t want to forget.

My first serious journaling started when I discovered The Artist’s Way by Julia Cameron. Daily ‘morning pages’ became part of my routine. Journaling became a way of unlocking creativity. At the moment, I’m following a Dutch course on journaling. I’m learning to use my journal more and more as a way of listening to my inner voice.

By doing this in combination with the Voice Dialogue method, I have developed the following little practice. It’s a great way to help yourself work out difficult dilemma’s.

Sit down with a pen and paper and take the time to write out a dialogue between two facets of yourself. Two voices: One is the confused or lost child in you, the one experiencing the problem or question. The other is the nurturing parent in you, the one who may not have all the answers but can listen with love and acceptance.

Write spontaneously, without thinking beforehand what you want to say. Let your heart speak, so that the dialogue evolves by itself. Keep switching between the two roles, feel your way into each of the voices. If you can write from a position of not-knowing, just letting the words come out, you will find surprising thoughts and insights emerging.

Give this time. At first, it will feel a bit awkward. Just keep on writing. If you start growing tired, let the two voices agree to continue another time. When you stop, read the dialogue aloud to yourself and feel how the words affect you. Repeat this practice until you find yourself looking at the problem or question from a different perspective.

Do you have a way of listening to your inner voice?

Images to accompany this blog

Ontdekken via je pen

Ik schrijf dagboeken. Dat is eigenlijk ontstaan toen ik vroeger op reis ging. In plaats van brieven aan mijn moeder te schrijven, hield ik alles in schriften bij en liet haar dat later lezen. Later begon ik dingen ‘van me af te schrijven’ in moeilijke periodes. En nog later begon ik gewoon dingen op te schrijven die ik niet wilde vergeten.

Mijn eerste verkenning met serieus dagboeken bijhouden was naar aanleiding van Julia Cameron en The Artists Way. De dagelijkse ‘morning pages’ schrijven begon een vaste routine te worden. Dagboek schrijven werd een manier om mijn creativiteit te laten stromen. Op dit moment volg ik de cursus Dagboek als Spiegel van Christine de Vries. Ik leer om mijn pen te gebruiken om te mijn innerlijke stem te horen.

Hieruit, in combinatie met de Voice Dialogue methode, is de volgende oefening ontstaan. Het is een mooie manier om jezelf te ondersteunen bij het oplossen van lastige dilemma’s.

Ga zitten en neem even de tijd om een dialoog uit te schrijven tussen twee facetten van jezelf. Twee stemmen, als het ware. De ene stem is het verward of zoekend kind in jou, diegene die een vraag of probleem heeft en niet weet hoe het op te lossen. De ander stem is die van de verzorgende, voedende ouder in je, diegene die misschien niet alle antwoorden heeft, maar goed kan luisteren met liefde en acceptatie.

Schrijf zonder al teveel na te denken, laat je hart via de pen spreken. Laat het gesprek vanzelf ontstaan tussen de twee stemmen. Blijf wel switchen tussen de twee rollen, voel aan hoe de stemmen zich voelen. Als je vanuit een blanco houding van niet-weten schrijft, gewoon opschrijvend wat in je opkomt, zal je merken dat verrassende inzichten en antwoorden uit je pen komen rollen.

Geef het de tijd. In het begin voelt het nog onwennig maar schrijf gewoon door. En als je merkt dat je moe begint te worden, laat de twee stemmen met elkaar afspreken om een volgende keer verder te gaan. Als je afsluit, lees de dialoog hardop aan jezelf voor. Voel wat de woorden met je doen. Herhaal de oefening totdat je merkt dat je anders naar de vraagstuk of probleem begint te kijken.

Heb jij manieren om bij jezelf te rade te gaan?

Beelden voor bij deze blog

Faith in the future

Someone asked me to write about having faith in the future. (If you have a theme that you would like me to write about, don't hesitate to ask me!) I wrote earlier about trusting life. Which requires surrendering the control you would like to have and letting yourself be swept along in the great stream called Life. But, I admit, it isn't always easy.

Sometimes the things I read or see in the media or see happening around me make me feel somber. When you're surrounded by poverty, it's difficult to believe in abundance. However, there lies the key to the answer. Not only trusting that abundance will arrive in your life, even more important is to see the abundance in your life at this very moment. During my darkest moments, I try to remember how much there is in my life to feel grateful for. Of course I can then choose to worry about what more I want. Or worry that I will lose what I have.

But I consciously choose to focus my attention on the present instead of the future. By focussing on everything I may be grateful for, I create a sense of abundance in my life. And that brings me to trust, trust that life will give me exactly what I need.

You can try turning this around and examining fear of the future. Are you sometimes afraid of the future? What is the very worst thing that could happen to you? Why is that so bad? How does it compare to what you have now to be thankful for? How realistic is the fear? What is it that you are really afraid of? Sometimes you need to look your fear in the eyes and acknowledge that it's there. Breathe through the fear, move through it. And go on living, one day at a time, stopping daily to acknowledge those things you may be grateful for.

What are the things that you are grateful for? Can you trust that life will give you what you need?

Vertrouwen in de toekomst

Ik kreeg het verzoek om iets te schrijven over vertrouwen hebben in de toekomst. (Als je graag wil dat ik over een bepaalde thema schrijf, aarzel niet om me te vragen!) Eerder heb ik over vertrouwen geschreven, over de overgave die je nodig hebt om de controle los te laten en je mee laten stromen in het grote rivier dat Het Leven heet. Maar soms valt dat inderdaad niet mee.

Ook ik kan somber worden als ik de berichten in de media hoor of lees - of om me heen zie hoe mensen het moeilijk hebben. Als je omringd ben door armoede, hoe kun je dan in overvloed geloven? En toch ligt daar de sleutel. Niet alleen vertrouwen in dat overvloed dat nog moet komen, maar juist ook je aandacht richten op het overvloed dat nu in je leven is. Op mijn meest sombere momenten, probeer ik mezelf eraan te herinneren hoeveel er in mijn leven is waarvoor ik dankbaar mag zijn. Ik kan er vervolgens voor kiezen om te gaan piekeren over hoe het eigenlijk nog beter zou moeten worden. Of piekeren over wat ik misschien zal kwijtraken.

Maar ik kies er bewust voor om mijn aandacht niet op de toekomst te richten maar juist op het heden. Door me te richten op alles waar ik nu, op dit moment, dankbaar voor mag zijn, raak ik gevuld met het besef van overvloed in mijn leven. Dat geeft mij het gevoel van vertrouwen, vertrouwen dat het leven mij brengt wat ik nodig heb.

Je kunt het ook omdraaien en kijken naar angst voor de toekomst. Ben jij zo nu en dan bang voor de toekomst? Wat is het ergste dat je zou kunnen overkomen? En waarom vind je dat erg? Hoe weegt het op tegen die dingen waar je nu dankbaar voor bent? Hoe realistisch is de angst? Waar ben je echt bang voor? Soms moet je jouw angst in de ogen kijken en erkennen dat het er is. En dan door de angst heen ademen en bewegen. Doorgaan met leven, een dag tegelijk. En elke dag weer stilstaan bij dat waar je dankbaar voor mag zijn.

Wat zijn de dingen waar jij dankbaar voor bent? Kun jij erop vertrouwen dat het leven jou geeft wat je nodig hebt?

Resolve

A good friend is having trouble keeping the promises he makes to himself these days. He wants to be a good person, a person he can be proud of. A man of his word. But something keeps getting in the way and he has trouble forgiving himself.

My mother used to call it lack of willpower, lack of self-discipline. My Inner Critic still sometimes tells me that I have no willpower (and his voice then sounds suspiciously like my mother’s).

I think that one of the secrets to keeping our promises to ourselves is to realize that, as long as the voice of the Inner Critic is getting in the way, we can't hear the little voice inside that is trying to tell us what we really need. So give your Inner Critic a big hug, thank him for looking out for your welfare, and then stop listening to him for a bit. Start listening to that inner voice.

Keeping these promises to ourselves requires courage. Courage, more than discipline, invokes the fire at our core. That is the reason we can only keep the really important promises. Those are the themes in our lives that we are truly passionate about.

So sometimes, meeting up to our expectations has a lot to do with understanding exactly why these are our expectations. Understanding why this one little thing is so enormously important to you and at the same time so difficult. Why will you only feel good about yourself if you can do this? What is life-defining about it? What is the little voice inside you really whispering? Can you stop your inner dialogue long enough to hear?


David Whyte speaks of this:

By the lake in the wood,
in the shadows,
you can
whisper that truth
to the quiet reflection
you see in the water.
Whatever you hear from
the water, remember,
it wants you to carry
the sound of its truth on your lips
(…)
and out of the silence
you can make a new promise
it will kill you to break,

Excerpt from All the True Vows

What are the promises to yourself that you have trouble keeping?

Images to accompany this blog

Voornemens

Een goede vriend heeft momenteel moeite om de beloftes, die hij aan zichzelf maakt, na te komen. Hij wil een goed mens zijn, iemand op wie hij trots zou kunnen zijn. Iemand die woord houdt. Maar er komt steeds iets tussen en hij heeft dan moeite om zichzelf te vergeven.

Mijn moeder noemde het vroeger gebrek aan wilskracht, gebrek aan discipline. Mijn Innerlijke Criticus zegt soms nog steeds tegen me dat ik geen wilskracht heb (en zijn stem klinkt dan verdacht veel op die van mijn moeder).

Ik denk dat een van de geheimen, van het kunnen nakomen van onze beloftes aan onszelf, is het besef dat, zolang de stem van de Innerlijke Criticus in de weg zit, we niet het klein stemmetje van binnen kunnen horen die ons de waarheid wil vertellen. De waarheid over wat we echt nodig hebben. Geef in dat geval je Innerlijke Criticus een dikke knuffel, bedank hem voor zijn inzet om goed voor je te willen zorgen en stop even met naar hem te luisteren. Luister liever naar dat stemmetje van binnen.

Om onze beloftes aan onszelf na te komen, hebben we vooral moed nodig. Niet discipline maar moed raakt aan het vuur van passie in ons centrum. Dit vuur is de reden dat wij eigenlijk alleen de hele belangrijke beloftes aan onszelf kunnen nakomen. Dat zijn juist die thema’s die passie bij ons oproepen.

Soms, dus, kunnen wij alleen aan onze eigen verwachtingen voldoen door heel goed te begrijpen waarom wij deze verwachtingen hebben. Waarom is dit kleine ding zo belangrijk voor je en tegelijkertijd zo ongelooflijk moeilijk? Waarom zal je alleen een goed gevoel over jezelf hebben als je dit kan doen? Hoe definieert het je leven? Wat fluistert het stemmetje echt? Kun jij de gesprekken in je hoofd lang genoeg stilleggen om het te horen?

David Whyte schrijft hierover:

By the lake in the wood,
in the shadows,
you can
whisper that truth
to the quiet reflection
you see in the water.
Whatever you hear from
the water, remember,
it wants you to carry
the sound of its truth on your lips
(…)
and out of the silence
you can make a new promise
it will kill you to break,

Excerpt from All the True Vows

Welke beloftes aan jezelf kosten moeite om na te komen?

Beelden bij deze blog

The critic

A few days ago, I decided to set my alarm for 3am so I could go out to photograph the (annual) meteor swarm. I started enthusiastically setting up my gear in the garden. And then this voice in my head started sounding. “Do you really think that you are going outside in the middle of the night? The weather is overcast, you won’t see a single star! You will be eaten alive by mosquitos. This won’t work, when the alarm goes off, you will just turn over and go back to sleep.”

The voice of the Inner Critic, keeping me small. I know this voice well, he’s been with me for years. However, I have learned to deal with him. It makes no sense to get angry with him or to ignore him. The Inner Critic was there for us as children, protecting us from pain, disappointment, and other emotions we weren’t ready for yet. By staying small, we stayed protected. Now, we no longer need to be protected. The Inner Critic now keeps us away from our greatness.

Bill Plotkin calls this voice The Loyal Soldier. During Workd War II, some Japanese pilots were shot down. They survived on deserted islands in the Pacific. They were found 30 years later and brought home. However, they didn’t realize that the war was over and wanted to continue to fight for their country. The Japanese people welcomed them with love and honor, making them feel that they truly belonged. Gradually, they became accustomed to the idea that the war was over and made themselves useful in modern society. American soldiers, returning home from the Vietnam and Gulf Wars weren’t always so lucky. Because they weren’t welcomed as heroes, they remained traumatized.

Our Loyal Soldier, who often takes on the form of the Inner Critic, has fought to keep us safe. It is important that we recognize how he has protected us and to thank him for this. We need to embrace him with love and gratitude. And then, if the wars of childhood are truly over, we can start convincing him that he no longer needs to protect us by keeping us small.

Do you recognize the voice of your Loyal Soldier? How do you deal with your Inner Critic?

Images to accompany this blog

De criticus

Van de week besloot ik om de wekker te zetten voor 3 uur ‘s nachts, zodat ik foto’s kon gaan maken van de (jaarlijkse) meteorenzwerm. Vol enthousiasme, maakte ik alles gereed. En toen begon de stem in mijn hoofd. “Denk je echt dat je midden in de nacht in de tuin gaat zitten? Het is bewolkt, je zult geen ster te zien krijgen. Je wordt leeg geprikt door muggen. Het lukt je echt niet, straks als de wekker gaat, ga je je nog een keer omdraaien en verder slapen.”

De stem van de Innerlijke Criticus, die mij klein wil houden. Deze stem ken ik heel goed, hij is al jaren bij me. Ik heb mezelf geleerd om ermee om te gaan. Het heeft geen zin om boos te worden op de stem of om te doen alsof hij niet bestaat. De Innerlijke Criticus was er om je als kind te beschermen tegen pijn, teleurstelling, en andere emoties die je nog niet aankon. Door klein te blijven, bleef je beschermd. Nu hoeft dat niet meer en houdt de stem je weg van alles dat groots is in jezelf.

Bill Plotkin noemt deze stem The Loyal Soldier. Tijdens de Tweede Wereldoorlog, werden Japanse piloten uit de lucht geschoten. Ze bleven overleven op onbewoonde eilanden. Dertig jaar later, werden ze gevonden. Ze wisten echter niet dat de oorlog voorbij was en wilden doorvechten voor hun land. Ze werden naar huis gebracht en werden onthaald als geliefde helden. De Japanse samenleving deed er alles aan om ze duidelijk te maken dat ze welkom waren en een plek hadden. Geleidelijk aan, begrepen ze dat de oorlog voorbij was en zetten ze zich in voor andere nuttige zaken. Amerikaanse soldaten, aan het einde van de Vietnam en Golf oorlogen werden heel anders terug gehaald. Er was geen welkom voor ze en ze bleven getraumatiseerd.

Onze Loyal Soldier, die vaak de gedaante aanneemt van de Innerlijke Criticus, heeft zijn best gedaan voor ons. Het is belangrijk dat we erkennen op welke manier hij ons heeft beschermd. We moeten hem bedanken en met liefde onthalen. En daarna, als de oorlog van onze kinderjaren daadwerkelijk voorbij is, kunnen wij hem duidelijk maken dat hij ons niet meer hoeft te beschermen door ons klein te houden.

Herken jij de stem van je Loyal Soldier? Hoe ga jij om met je Innerlijke Criticus?

Beelden voor bij deze blog

Memories

Recently I got back in touch with someone whom I hadn’t seen in more than 40 years. Facebook is sometimes pretty fantastic! Our renewed contact brought back my younger years: the romance, passion, poetry, and beauty that was part of my life then.

While I was reliving all of this again, I realized that this is more than just nostalgia about the past. The meeting and the emotions it brought up remind me that these themes are still very important to me. This was a real wake-up call, a call to bring these themes back into my life.

A call to re-live something is something very different from a flight into the past. My favorite poet, David Whyte, has this to say about it:

Nostalgia tells us we are in the presence of imminent revelation, about to break through our present structures held together by memories not yet fully understood; something understood but not fully understood, issuing not from our future but from something already experienced, something already lived but not fully lived, something that was important, but something to which we did not grant importance enough, something now wanting to be lived again, at the depth to which it first invited us but which we originally refused.

I treasure my renewed contact with my old friend. But what is more important, I treasure the return of romance, passion, poetry, and beauty in my life.

Have you recently been awakened by a voice from the past? Please share with us!

Images to accompany this blog

Herinneringen

Onlangs kreeg ik opnieuw contact met iemand die ik in meer dan 40 jaar niet had gezien. Wat is Facebook toch soms mooi! Het weerzien bracht mij terug bij mijn jonge jaren: de romantiek, passie, poëzie en schoonheid dat toen deel uitmaakte van mijn leven.

En, terwijl ik dit allemaal herleefde, realiseerde ik me dat dit meer is dan nostalgie naar vroeger. De ontmoeting, en vooral de emoties die ik daarbij voelde, herinneren mij eraan dat deze thema’s nog altijd belangrijk voor mij zijn. Het was een mooie wake-up call, een oproep om deze thema’s weer in mijn leven terug te brengen.

Een oproep om iets te her-inneren is heel wat anders dan een vlucht in het verleden. Mijn favoriete dichter, David Whyte, zegt dit hierover:

Nostalgia tells us we are in the presence of imminent revelation, about to break through our present structures held together by memories not yet fully understood; something understood but not fully understood, issuing not from our future but from something already experienced, something already lived but not fully lived, something that was important, but something to which we did not grant importance enough, something now wanting to be lived again, at the depth to which it first invited us but which we originally refused.

Ik koester ons hernieuwd contact. Maar, wat nog belangrijker is, ik koester het weerzien van romantiek, passie, poëzie en schoonheid in mijn leven.

Heb jij onlangs een stem uit het verleden gehoord die je bewust maakt van iets in het heden? Deel het a.u.b. met ons!

Beelden voor bij deze blog

Going alone

I sat by myself in a Galway pub last week, enjoying my good meal and my Guinness. That triggered a memory of my life 15 or so years ago. At that time, traveling alone or eating at a restaurant alone filled me with dread. The idea that I could enjoy traveling alone was unthinkable.

So much has changed since then! I love traveling alone these days. It totally relaxes me and there is so much to see and savor. When I can go quiet inside and start observing my surroundings, I start discovering wondrous sights and having great encounters. Whenever I’m with someone else, my focus is partly on them. I can miss out on a lot of what is happening around me.

So what has caused this fundamental change in my perception?

I used to think of myself as complete only if I could define myself in relationship to others. The wife/lover of… the mother/daughter of… the employee/manager of… Today I am enough, in relationship with myself.

I used to be obsessed with what others thought of me when they saw me alone. I would feel uncomfortably self-conscious. If I had to eat alone in a restaurant, I’d take along a book so that I didn’t have to look at other people, they might look back! Today, I don’t particularly care what other people think of me. If I do make eye contact with someone, I give them a friendly smile. Unless the situation looks potentially dangerous and then I calmly get up and leave.

I used to get caught up in an overwhelming need to share everything I experienced, immediately, with whomever happened to be there to share it with. Now I still often want to share things. I always have a camera and a small notebook on hand. I take pictures, make drawings, jot down stories. Later I decide who I want to share it with. I choose people whom I feel can appreciate my feelings about the event.

Are you able to enjoy traveling alone?

Madeleine Lenagh Coaching & Counseling

Images to accompany this blog

Alleen op pad

Vorige week zat ik in m’n eentje in een pub in Ierland te genieten van een lekkere maaltijd met een glas Guinness. Ik moest terugdenken aan ca. 15 jaar geleden. Het idee destijds, dat ik alleen op reis zou gaan of alleen in een restaurant zou eten, vulde mij met angst. Ik kon me niet voorstellen dat alleen reizen leuk zou kunnen zijn.

Wat is hier toch veel in veranderd! Ik geniet nu volop van alleen reizen. Het geeft zoveel ontspanning en ik kijk mijn ogen uit. Door stil van binnen te worden en goed om mij heen te kijken, zie ik de mooiste dingen, heb ik bijzondere ontmoetingen en maak ik speciale dingen mee. Als ik samen met iemand ben, ligt mijn focus deels bij de ander. Daardoor kan ik veel missen van wat er om mij heen gebeurt.

En wat is er dan in mij zo veranderd dat ik er nu wel van kan genieten?

Vroeger vond ik mezelf alleen compleet als ik mezelf kon definiëren in relatie tot iemand. De vrouw/vriendin van… de moeder/dochter van… de werknemer/baas van… Tegenwoordig ben ik genoeg, in relatie tot mezelf.

Vroeger vroeg ik me altijd af wat andere mensen van mij vonden als ze mij alleen zagen zitten. Daardoor kon ik mezelf geen houding geven. In een restaurant nam ik een boek mee zodat ik niet naar andere mensen hoefde te kijken, stel voor dat ze terug keken! Tegenwoordig maak ik me helemaal niet druk over wat andere mensen van mij vinden. En als ik met iemand oogcontact krijg, kijk ik vriendelijk terug. Behalve als de situatie er onveilig uitziet - en dan ga ik rustig weg.

Vroeger wilde ik alles dat ik meemaakte onmiddellijk, ter plekke met iemand anders delen. Ook al vond de andere persoon het helemaal niet zo interessant. Nu wil ik ook vaak deze ervaringen delen met anderen. Ik heb altijd een fototoestel en een notitieboekje bij de hand. Ik maak foto’s of tekeningen, schrijf verhalen, noteer bijzondere zaken en kom daar later op terug. Ik kies de mensen uit met wie ik dit wil delen. Mensen die in staat zijn om er net zo van te genieten als dat ik heb genoten.

Kun jij genieten van alleen op pad gaan?

Madeleine Lenagh Coaching & Counseling

Beelden bij deze blog